Drugie ciało pisarza. Eseje o Brunonie Schulzu

Pierwsze ciało Brunona Schulza było z krwi i kości. Jak każde ciało, było miejscem egzystencji. Widzimy je w ruchu – w narodzinach, w umieraniu, w zmęczeniu, w seksie i śmiechu. Drugie ciało pisarza jest obecne w jego dziele. To ciało poprzez Schulza rozmnażane i rozpraszane. Szukające dla siebie formy w słowach i obrazach.

Pierwsze i drugie ciało pisarza nie istnieją rozdzielnie. Nie są swymi przeciwieństwami. Nie są również w pełni tożsame. To raczej dwa ciała zawsze skierowane ku sobie, ocierające się o siebie, nawzajem się różnicujące. A przecież czasem się spotykają.

Drugie ciało pisarza to zbiór jedenastu ilustrowanych esejów, których tematem przewodnim są erotyczne i żałobne ciała Brunona Schulza. Zarówno te wytwarzane poprzez autora Sklepów cynamonowych w prozie, rysunkach i grafikach, jak i te powstające po jego śmierci – w postaci artystycznego hołdu albo martyrologicznego kultu.

„Książka pana Orzeszka jest nad wyraz mocnym wyznaniem nad wyraz słabego podmiotu interpretacyjnego i z tego powodu jest w polskim literaturoznawstwie ewenementem. Kim jest słaby podmiot interpretacyjny? Kimś, kto ma więcej pytań aniżeli odpowiedzi, kto się waha, i komu się dużo rzeczy wydaje. […] Kto wie, może do metody Orzeszka dałoby się nawet wykorzystać określenie, które on sam – za jednym z francuskich krytyków – stosuje do Schulza: «dysydencki, antyakademicki potencjał niskiego materializmu»".

[Michał Paweł Markowski]

„Jakub Orzeszek jakby spłacał trybut humanistom starej daty, którzy wciąż wierzą w moc swych ideografii, a jednocześnie zaznaczał swój dystans do tej przestarzałej gry. To znużenie sceptycznego materialisty, znane już od czasów Hamleta, który pod pianą words, words, words widzi tylko: ciało, ciało i jeszcze raz ciało".

[Agata Bielik-Robson]

„To jest książka, która uwodzi, którą chce się czytać, z którą chce się dyskutować".

[Józef Olejniczak]