Czaszka w rondlu (Vis-a-vis / Etiuda)

Wiech zniewala już czwarte pokolenie Polaków. Przedtem dziadków i rodziców. Teraz znów dzieci i wnuków. Pokładamy się ze śmiechu i zarazem ciarki nas przechodzą. Przedwojenne opowiadania. Przedwojenna jakość.

Wiech uwielbiany za najmocniej warszawskiego z warszawskich pisarzy. Znawca, a może wręcz współtwórca warszawskiej gwary, choć on sam twierdził, że jedynie wiernie ją odtwarza, ograniczając się jedynie do oszlifowania jej, a czasami nadania jej formy nieco elegantszej, bo w jego ksiązkach nie odnajdziemy żadnego grubiaństwa (z ulubionym warszawskim kurwa jego mać na czele), a mimo to oddaje w sposób niezwykły koloryt językowy warszawskiej ulicy.

A przy tym te jego opowiadania posiadają przecież także wyjątkowo ostry, krytyczny pazur – wszak Wiech wytyka nam bezwzględnie nasze wady z pijaństwem i awanturnictwem na czele. O autorze niniejszego tomu pisał Michał Choromański: "Uważam Wiecha za jednego z najlepszych polskich pisarzy współczesnych, niewyczerpanego w pomysłach i zajmującego wyjątkową postawę moralną.

O Wiechu można choćby powiedzieć, że jest wielkim filozofem". A Maria Pawlikowska-Jasnorzewska dodawała: "Wiech to gentleman, szalenie dowcipny, nigdy jadowity, nieraz wzruszający. Jego felietony są wynikiem obserwacji niezwykle uważnej, pracy w swym typu całkiem twórczej i na wskroś oryginalnej".

A Antoni Słonimski podsumowując twórczość Wiecha pisał: "Wolę książkę, która ma niepoważne zamierzenia i poważne osiągnięcia, od dzieł, które posiadają poważne zamierzenia i niepoważne osiągnięcia".

Dziewiąty tom pt. „Czaszka w rondlu"" jak wszystkie tytuły w tej edycji jest zapożyczony od jednego z utworów, posiada komplet opowiadań z roku 1934 drukowanych w dzienniku „prawidłowy Wieczór! Kurier Czerwony", poza opublikowanymi wcześniej opowiadaniami o tematyce żydowskiej.

Zdecydowana większość z nich w formie ksiązkowej pokazuje się po raz pierwszy. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.