Królik stepowy (Estymator)

Zbiór dziesięciu opowiadań. Tytułowe opowiadanie „Królik stepowy" i kolejne „Insider" zdobyły pierwszą nagrodę w Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. Marka Hłaski w Chorzowie. Z pozoru lekka, bo przesycona humorem i autoironią narratora proza zebrana w „Króliku stepowym" jest przejmującym zapisem wrażliwości autora, a także jego fascynacji mroczną stroną człowieczeństwa.

[Anna Synoradzka] Pewien niemiecki lekarz stwierdził, że prawdziwy pisarz więcej wnosi do psychopatologii, niżeli tysiąc uczonych. Czy psychiatra oddający się pisarstwu jest dla literatury jednakowo cenny? Odpowiedzią na te wątpliwości jest „Królik stepowy" – bilet do magicznego teatru wyobraźni Bartosza M.

Wrony. Wstęp nie tylko dla obłąkanych. [Agnieszka Krysińska, Kwartalnik Kulturalny Opcje] Podobnie jak kiedyś wilk, teraz stepuje królik – nie ustępując mu w niczym. [Maciej Mielecki] Debiutancka książka Wrony składa się z dziesięciu opowiadań.

W zbiór ten wcinają się cztery zapisy pamiętnikarskie, stosownie z lat 1995, 1996, 1997 i 1998. Autobiograficzny bohater owego pamiętnika skonfrontowany został z figurą sobowtórową, która w sposób tyleż nieunikniony, co dość nachalny wylania się z lektury dziesięciu opowiadań podstawowego korpusu.

W gruncie rzeczy „Królik stepowy" ma jednego, nadrzędnego bohatera. Bo też bez względu na to, kim są bohaterowie poszczególnych narracji (nauczyciel, urzędnik, lekarz), ich los wydaje się jednaki: dwudziestokilkuletni nieudacznicy, którzy za nic nie mogą ułożyć sobie stosunków ze światem, za to boleśnie odczuwają, jak czas przelatuje im przez palce, a prowincjonalne miasteczko oraz drobnomieszczańskie środowisko, z którego wyrośli, oferuje tylko jedno – miałką egzystencję, tzw.

małą stabilizację, czyli płodzenie dzieci i dorabianie się i, jakże nieznaczne, radości. Oczywiście na bunt sił nie posiadają, cały ich sprzeciw to raptem odrobina taniego cynizmu, ten jednak w najmniejszym stopniu konformizmu nie tłumaczy.

Ale jest coś w opowiadaniach Wrony, co wyciąga te, bądźmy poprzez chwilę szczerzy – duperelne historyjki z kontekstu obyczajowego i lokuje w zupełnie innej przestrzeni znaczeń. To żywioł metaliteracki. Równocześnie ów żywioł decyduje o tym, że bohaterowie poszczególnych opowieści tworzą coś w typu galerii masek, pod którymi, rzecz jasna, skrywa się podmiot tego pisarstwa.

[Dariusz Nowacki, Kwartalnik Kulturalny Opcje] Nota: przytoczone powyżej opinie są cytowane we fragmentach i zostały poddane redakcji. Pierwsze, drukowane wydanie tej książki ukazało się w roku 1999 nakładem Instytutu Mikołowskiego.

Z okazji jej obecnego, cyfrowego wznowienia (rok 2023) Bartosz M. Wrona przekazał wydawcy następujący tekst: Gdy byłem nad wyraz młodym chłopakiem moja mama zapisała mnie na lekcje angielskiego do mamy Rafała Wojaczka.

Jeden z najmocniej rozpoznawalnych polskich poetów nie żył już wtedy od kilku lat, po popełnieniu samobójstwa. Gdy przychodziliśmy wraz kolegą do mieszkania na pierwszym piętrze mikołowskiej kamienicy, pan Wojaczek, tata Rafała, starszy, dystyngowany pan z siwym, krótko przystrzyżonym wąsem za każdym razem zwracał się do nas per „króliczki".

Może dlatego, że marszczyliśmy nosy, a może dlatego, że obaj mieliśmy jakieś takie śmieszne czapki, albo może z takiego powodu, iż dla tego wyjątkowo wysokiego pana byliśmy jakimiś niewielkimi, ruchliwymi zwierzakami pałętającymi mu się pod nogami w przedpokoju, w którym miał już nigdy nie przywitać swojego najmłodszego syna? „Króliczki przyszły" obwieszczał pan Wojaczek pani Wojaczkowej, a ja nie miałem najmniejszego pojęcia, iż kilkanaście lat później, w tym samym mieszkaniu, lecz przekształconym w Instytut Mikołowski im.

Rafała Wojaczka, będę promował moją pierwszą książkę. „Królik stepowy" to zbiór opowiadań i fragmenty dziennika. Zapis młodzieńczych poszukiwań własnej drogi do dorosłości, drogi do życia, ścieżki do szczęścia.

Jak chyba bardzo trafnie zauważył profesor Marek Pytasz – metaliteratura. Metaliteratura, która analogicznie do metafizyki, jest zatem tym, czym należy się zająć po opisaniu wszystkiego, co tylko można, trzeba lub chce się opisać.

Po wydaniu „Królika", którego tytuł, a mam nadzieję, że także i treść, nawiązuje oczywiście do wspaniałego „Wilka stepowego" Hermana Hesse, wyjechałem z Mikołowa, zająłem się prawie wyłącznie praktykowaniem psychiatrii i psychoterapii i na długi czas przestałem twórczo pisać.

Dopiero po kilkunastu latach od debiutu wydałem kolejną, zupełnie inną książkę, a potem kolejną i następne. Mama Wojaczka uczyła mnie odmiany „to be", tata Wojaczka nazywał mnie „królikiem". Poezja Rafała, młodego chłopaka, który zdecydował się „not to be", gdy miał zaledwie dwadzieścia kilka lat ukształtowała moją wrażliwość i prawdopodobnie pobrzmiewa gdzieś w mojej prozie do dziś.

Nie wiem czy i jak obronią się te teksty, wydawane ponownie po tylu latach, lecz mam nadzieję, iż staną się dla Czytelników źródłem refleksji nie tylko nad dorastaniem, kształtowaniem swej tożsamości, odkrywaniem swoich możliwości, lecz także dobrą zabawą i dostarczą najróżniejszej przyjemności płynącej z lektury.

Projekt okładki: Karolina Lubaszko.