Jedna czwarta wróbla (Ha!art)

inicjuje się od biegania po śniegu bosymi stopami i wielkiego ognia przepełniającego ciało bohaterki, która nad wyraz chce zajść w ciążę. A potem jest o ciąży, o cholernie skomplikowanych miesiącach, w trakcie których jedynym momentem, w którym Gaba czuje, iż ma kontakt ze swoim dawnym ja, jest ten, kiedy robi siku.

To bliskoskórna, a jednocześnie refleksyjna proza - o byciu doszlifowaną i wkurwioną, o byciu nie-sobą i jednocześnie o byciu całym światem: żywym i w kółko się odradzającym. I o kupie także jest ta proza - ludzkiej i zwierzęcej.

I o martwych pszczołach, które żuje jeż. I w ogóle - jest to proza niby o tu i dzisiaj,jednocześnie o zawsze i wszędzie. Czyta się ją z pełnym zaangażowaniem w cielesne doświadczenia bohaterki, jej przemiany w pra-matkę, prawie-matkę, przyszłą matkę, matkę rodzącą, matkę karmiącą i matkę, której instynkt podpowiada, żeby swoje nowonarodzone dziecko pollizać.

Marta Syrwid