Kłopoty ze sztuką ludową (Słowo/Obraz Terytoria)

Sztuka ludowa to Nemezis polskiej inteligencji, innowacyjny fanta­zmat oparty na micie korzystnego dzikusa, a także przekonaniu o auten­tyczności „człowieka naturalnego” i stanowiącej jego pochodną wierze w „prawdę prymitywu”. Ewa Klekot pisze o praktykowaniu tych przekonań i wierzeń poprzez kolejne pokolenia inteligentów różnorodnych orientacji politycznych; o uwikłaniu wiejskiej wytwórczości i twór­czości plastycznej w romantyczną legendę o ludowych korzeniach narodu – jedną z najsilniej ugruntowanych struktur długiego trwania w potocznej wizji narodowej przeszłości. O tym, że w procesie tworzenia sztuki ludowej kolekcjonerzy, artyści i badacze ubierali własną kreatywność w poetykę odkrycia, podczas gdy wytwórcy poddawanych metamorfozie rzeczy uzyskiwali status odkrywanych, od których oczekiwano jedynie, żeby spełniali zdefiniowane w trakcie wytwarzania odkrycia warunki ludowości.