Korespondencja romana witolda ingardena z władysławem tatarkiewiczem (Marek Derewiecki)

Korespondencja ta posiada swój oryginalny charakter. Na kartach pożółkłego papieru ujawnia się wypracowana przez lata zażyłość filozoficzna i relacje przyjacielskie łączące obu myślicieli. Przeczy to tezie, jakoby istniał między Ingardenem a Tatarkiewiczem jakiś dystans.

Listy obu filozofów pokazują, iż pozostawali oni ze sobą nie tylko w poprawnych stosunkach, ale łączyły ich zażyłe relacje przyjacielskie, utrwalane podczas wzajemnych odwiedzin, uroczystości, wyjazdów i konferencji naukowych.

Tatarkiewicz okazał się dla Ingardena istotnym wsparciem na polu działalności filozoficznej. Połączyła ich wspólna pasja do przepiękna i wzniosłości, wyrażająca się w zainteresowaniach estetycznych. W komunistycznej Polsce obaj dzielili ten sam los banitów, prześladowanych za szerzenie wrogich marksistom poglądów, a także rzekomą deprawację młodzieży akademickiej.

(ze Wstępu autorów opracowania)