Memuary (Estymator)

„Memuary" to proces wspomnień napisanych w formie autoironicznych anegdot dla tygodnika „Przekrój" i publikowanych tam w latach 1965–1966. Dotyczą zakopiańskiego okresu życia pisarza, kiedy to zetknął się z artystyczną bohemą lat trzydziestych, jak m.

in. Z Witkacym, któremu poświęca najwięcej wspomnień, z Tadeuszem Dołęgą-Mostowiczem, Karolem Szymanowskim. „Memuary" obejmują na dodatek pierwsze 4 miesiące wojny w 1939 r. Spędzone w Warszawie,, a także emigrację pisarza – aż do jego powrotu do kraju.

WACŁAW SADKOWSKI: Mawia się niekiedy o jakimś pisarzu, iż „żyje literaturą", że jest nią przeniknięte całe jego życie. Jeśli do kogokolwiek spośród polskich pisarzy współczesnych określenie takie dawało się odnieść w całej rozciągłości, to do Michała Choromańskiego w ostatnim okresie jego życia, po powrocie do Polski w roku 1958.

Osiadł wtedy pisarz w Warszawie i poświęcił się wyłącznie pisarstwu; nie szukał nieomal żadnych kontaktów zawodowych czy towarzyskich, zaszyty w stylowo urządzonym gabinecie, pośród starannie zgromadzonego księgozbioru (po śmierci Małżonki pisarza, znanej w swym czasie tancerki Ruth Sorel, równocześnie meble jak i książki przeszły na własność Oddziału Warszawskiego Związku Literatów Polskich), pisał intensywnie i wytrwale, utrzymując współpracę z jednym właściwie tylko wydawcą – Wydawnictwem Poznańskim, i z nielicznymi czasopismami.

I właśnie w jednym z czasopism – w krakowskim „Przekroju" ukazał się w latach 1971–1972 cykl miniatur nowelistycznych, objętych wspólnym tytułem „Memuary". Szczególnie to osobliwe zjawisko w dziedzinie pisarstwa pamiętnikarsko-wspomnieniowego.

Stopień wierności wobec rzeczywistych wydarzeń bywa w utworach pamiętnikarskich przeróżny, nie należybez dwóch zdań nazbyt rygorystycznie domagać się od ich autorów zgodności z faktami „materialnymi", bo niekiedy nierównie od nich ciekawsze są świadectwa tyczące się ich zaznać, nastrojów i sądów, z reguły jednak chodzi w pamiętnikarstwie o to, aby przedstawić jakąś wizję zdarzeń i zjawisk, które złożyły się na doświadczenie życiowe autora, i wykreować jakąś wizję jego osobowości, jego sposobu reagowania, interpretowania i oceniania tych doświadczeń.

Żadne takie intencje nie zdają się przyświecać autorowi „Memuarów" – są to wspomnienia najzupełniej, jeśli tak wolno powiedzieć, bezinteresowne, dyktowane wyłącznie chęcią zabawienia czytelnika. Żadnych tu śladów hagiografii ani w kreśleniu sylwetek współczesnych, ani w tym, co dotyczy samego narratora.

Żadnej chęci dobierania czy tym mniej korygowania (a już najmniej tworzenia nowej) „wiedzy o epoce", także o ludziach, którzy ją współtworzyli. Ba! Odnosi się wrażenie, iż nie kusi się autor nawet o jakieś świeże charakterystyki psychologiczne ludzi, z którymi się zetknął, a o których (jak nawet o Witkacym) napisano już sporo; Choromański po prostu opowiada o „zdarzątkach", które go z tymi ludźmi „zderzały", kojarzyły albo rozłączały, które mu się upamiętniły, to znaczy „pozostawiły poniekąd z rozwartymi moralnie ustami".

Właśnie: treścią tych „Memuarów" są takie właśnie „zdarzątka", bez pointy, trochę niezrozumiałe, o których w szkicu „O co tu szło"? napisał autor: „stosunek mój do życia to stosunek człowieka zdziwionego.

Dlaczego składa się ono niekiedy z rozdziałów nie dokończonych, jak gdyby ktoś zaczął pisać nowelę i bez żadnego wytłumaczenia przerwał w najciekawszym punkcie?" I otóż w „Memuarach" nie chodzi choćby o opowiadanie dokładnie spointowanych i „śmiesznych" anegdot z własnego życia, czy również anegdot o współczesnych.

Chodzi właśnie o utrwalenie w słowie tej tkwiącej w pamięci i w podświadomości autora tkanki zdarzeń, które wprawiły go w zdziwienie, a więc dostarczyły tworzywa do kształtowania się jego postawy wobec życia, współrzeźbiły jego osobowość.

Dzięki takiej naturze, „Memuary" są jedną z najgłębiej osobistych książek, jakie kiedykolwiek wydała literatura pamiętnikarska w Polsce – są więcej aniżeli kluczem do takich czy innych ogniw dorobku twórczego ich autora, do takich czy innych jego powieści, choć z pewnością odnaleźć można na ich kartach niejeden epizod, który w przetworzonej formie odzwierciedlił się w jego twórczości powieściowej czy nowelistycznej.

Są one zwierzeniem odsłaniającym istotę jego pisarstwa – owo zdziwienie, owe „poniekąd rozwarte moralnie usta", z którymi wędrował pisarz przez życie w jednej z najbardziej burzliwych epok w historii ludzkości.

To niezakłamane i nie zdławione niczym zdziwienie jest przecież najgłębszą tajemnicą siły i świeżości etycznej i estetycznej prozy Michała Choromańskiego. Dlatego również w puściźnie pisarskiej autora zajmują „Memuary" pozycję szczególną, zasługującą na pietyzm wydawcy i wnikliwą uwagę czytelnika.