Wielka, większa i największa (Estymator)

Wciągająca od pierwszej strony opowieść o trzech przygodach, jakie przydarzyły się dwójce sympatycznych, energicznych i inteligentnych dzieci – Ice i Groszkowi. Przygód, z których każda jest bardziej niezwykła od poprzedniej stąd tytuł książki.

W pierwszej z przygód dzieci uwalniają z rąk groźnych porywaczy niepokaźnego chłopca, w drugiej odnajdują pasażerów i pilotów samolotu, który rozbił się nad Saharą, zaś w trzeciej ratują od zagłady z rąk kosmitów całą ziemską cywilizację. Bohaterami tej przygodowo-fantastycznej powieści są także myślące i przemawiające ludzkim głosem maszyny: samochód, samolot, aparaty telefoniczne, radio.

Wydana po raz pierwszy w 1961 roku „szeroka, obszerniejsza i największa”, to pierwsza (z ośmiu) dziecięco-młodzieżowa powieść Broszkiewicza. Napisał ją dla swojej córki „aby miała co czytać”, bowiem uznał, że ówczesna oferta literatury dziecięco-młodzieżowej nie mieści niczego atrakcyjnego. I rzeczywiście, książka wnosi do tej oferty nową jakość. Zrywa z natrętnym dydaktyzmem, a dziecięcych bohaterów ukazuje jako osoby samodzielnie myślące, odważne, przejawiające inicjatywę, pełne fantazji, wydajnie rywalizujące z dorosłymi. Jest pochwałą aktywności i kreatywności – a także po prostu korzystną rozrywką.

Mimo upływu wielu lat tekst ten wcale się nie zestarzał – jest nieprzemijalny – jak każda dobra literatura. Można choćby powiedzieć, że obecnych czasach, gdy klimaty dotyczące PRL-u stały się wręcz lubiane, nabrał dodatkowych walorów.

„duża, pokaźniejsza i największa” miała dotąd w Polsce ponad 20 wydań. Była tłumaczona na języki obce. Od wielu lat znajduje na liście lektur szkolnych. Jej łączny nakład przekroczył milion egzemplarzy. W 1962 roku nakręcono na jej podstawie film w reżyserii Anny Sokołowskiej. Bywała też wystawiana jako sztuka teatralna (także poza Polską).

Rozszyfrujmy na koniec imiona bohaterów tej powieści. Ika, to zdrobnienie od Irena – imienia córki pisarza. Natomiast Groszek, to alter-ego samego Broszkiewicza, którego przyjaciele nazywali Broszkiem. Ta para dziecięcych bohaterów pojawi się jeszcze w jednej z jego kolejnych powieści („Długi deszczowy tydzień”).

Autorka okładki: Anna Niemierko. Okładka ta jest dziesiątą z kolei okładką wykonaną dla tej powieści.