Timaios, FB2CF51BEB (Marek Derewiecki)

Taki traktat przyrodniczy, oparty na mętnych opiniach krążących pomiędzy niespecjalistami, na pismach pitagorejczyków i fizyków jońskich, na pismach Empedoklesa i Demokryta i na własnej fantazji przede wszystkim – to jest Timaios Platona.

(...) Tekst może zainteresować jako dokument z dziejów nauki – są w nim pewne przeczucia prawd odkrytych o niemało wieków później i jest tendencja ogólna, rozumna i nieprzestarzała: dążność do ujmowania ilościowego zjawisk przyrodniczych.

Oprócz tego, jest Timaios zajmujący jako dokument do charakterystyki i dziejów wewnętrznych samego Platona. Chwilami trudno uwierzyć, iż to pisze autor Uczty, Fajdrosa i pierwszych trzech ksiąg Państwa.

Trzeba sobie dopiero przypomnieć z Eutydema i z Państwa to, jak nad wyraz Platon nie chciał być poetą i uczonym w jednej osobie, bo to są i zajęcia, i postawy duchowe zgoła najróżniejsze, a chciał być tylko uczonym.

Im bardziej się starzał, tym łatwiej mu przychodziło zabijać w sobie poetę. Stąd pomiędzy pierwszą księgą Państwa a Timaiosem czuć wyraźnie dużą różnicę wieku.