Kritias (Marek Derewiecki)

Dialog pt. Kritias jest tylko dalszym ciągiem Timaiosa. Fragment. Platon go nie dokończył i tak zostawił. Węzła dramatycznego w nim nie ma, nikt z nikim nie walczy myślami, osoby nie objawiają przeróżnych charakterów i stanowisk.

Dlaczego jest ich tu więcej aniżeli jedna, nie widać. Mówi właściwie tylko sam Kritias. Optycznie Platon nawykł do pisania dialogów – pisał za młodu dialogi żywe – lecz Timaios i Kritias już nie mają tego życia, którym grało Państwo.

Została autorowi gadatliwość, przez co rozmowa się wlecze i powtarza niejedno, cośmy już czytali w Timaiosie – język bardziej dostępny niż język Timaiosa, zdania krótsze, ale i tu w tekście niemało słów niezrozumiałych i spornych pomiędzy komentatorami i tłumaczami.

Treść dialogu stanowi bajka o Atlantydzie. Miała to być ilustracja do Państwa. Potężny przykład ustroju, wymarzonego w pierwszej części Państwa, umiejscowiony w zamierzchłej przeszłości Aten. Coś jak poemat prozą.

Nie: rozprawa historyczna.