Wybrane konteksty współczesnej fotografii w polsce 1947-2017 (Uniwersytet Śląski)

W swojej istocie fotografia to proces samoczynnego tworzenia obrazu poprzez sam przedmiot, poprzez działanie światła na materiał światłoczuły. Fotografia to także humanistyczna dyscyplina, która od kilkunastu dekad rozwija różnorodne techniki i technologie, style i tendencje.

obecnie żyjemy w czasach, gdy fotografia jest dostępna niemal za każdym razem i wszędzie. Doświadczamy wielu porządków, cyrkulacji obrazów fotograficznych, na ekranach przeróżnych wyświetlaczy, w codziennej prasie drukowanej, w albumach i katalogach, a także na ścianach galerii czy muzeów.

Niniejsza publikacja stanowi próbę odniesienia się do wybranych zagadnień dotyczących fotografii artystycznej w Polsce. Autorzy tekstów wywodzą się z różnych tradycji badań nad medium fotografii, są teoretykami i praktykami, co owocuje ukazaniem różnorodnych perspektyw rozwoju twórczości fotograficznej w naszym kraju.

Monografia stawia sobie za cel naświetlenie wyłonionych aspektów związanych z medium fotografii w Polsce w latach 1947–2017. Kreuje panoramę wybranych wydarzeń, faktów, działań, osobowości i tendencji, które zaistniały w ostatnich siedmiu dekadach – od 1947 roku.

Kolejne teksty budują pomost między tradycjami przedwojennego Fotoklubu Polskiego, aktywnością Jana Bułhaka, zorganizowaną działalnością Związku Polskich Artystów Fotografików (ZPAF), intermedialnymi zjawiskami w fotografii przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku, twórczością artystów osobnych m.in.: Andrzeja Różyckiego, Zygmunta Rytki, Stefana Wojneckiego, Zbigniewa Dłubaka, fotografią reporterską na Górnym Śląsku, praktyką wystawienniczą Galerii Extravagance w Sosnowieckim Centrum Sztuki – Zamek Sielecki, plenerem jako formą artystycznego spotkania i dokumentacją filmową jako portretem artysty fotografa.

Publikacja jest adresowana do studentów kierunków artystycznych, którzy pracują z medium fotografii jednocześnie na polu funkcjonalnym, jak i naukowym.