Pomyłka marcina lutra (proza i szkice kopenhaskie) (Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego)

Prowokacyjność artystyczna - bez trąb i bębnów - jest widoczna w całym pisarstwie Grzegorza Wróblewskiego. Odkrywa on możliwość destabilizacji form sztuki słowa i z możliwości tej luźno korzysta, zezwalając sobie na płynność i przemienność - w jednym i tym samym utworze - cech wysokojakościowych, rodzajowych i wszelkich innych.

Nie jest inaczej w dziesięcioczęściowym zbiorze eseistycznej, esejopodobnej i prozatorskiej twórczości. Lapidarne i zwięzłe zapisy, z zasady fragmentaryczne, wymagają w lekturze szczególnej kolaboracji myśli i wyobraźni, bez tego traciłoby się mnóstwo uroków i finezji pisarskich wybitnego poety, prozaika, dramaturga i eseisty.
Henryk Bereza

"Pomyłka Marcina Lutra" Grzegorza Wróblewskiego kreuje zaskakującą całość. Pomimo rozbicia na dziesięć części, utwór cechuje się wewnętrznym rytmem oraz językowo-semantyczną spójnością opisywanych zdarzeń. Ich dynamika, zaklęta w impresyjnych wizjach, dotyka w czytelniku najgłębszych pokładów emocji i pytań nieustannie aktualnych: dokąd? po co? dlaczego? jak?
Dr Iwona E. Rusek