Podstawy projektowania elektroenergetycznych linii napowietrznych. mechanika przewodów. seria: zeszyty dla elektryków - nr 11 (Medium)

Od Autora Projektowanie elektroenergetycznych linii napowietrznych wymaga wielodyscyplinarnej wiedzy, obejmującej zagadnienia czysto elektryczne, ale też zagadnienia z zakresu mechaniki. Na ogół projektantami linii energetycznych są elektrycy, posiadający dużą wiedzę o zagadnieniach elektrycznych, lecz mniejszą z zakresu mechaniki. Dlatego tej tematyce poświęcona została niniejsza książka. Jej zawartość daje podstawową wiedzę techniczną z zakresu mechaniki przewodów i słupów i omawia detalowo niektóre problemy związane z budową i rozbudową linii napowietrznych. Zgodnie z Prawem budowlanym (DzU z 2000 r., nr 106, poz. 1126) "obiekt budowlany należy projektować, tworzyć, użytkować i utrzymywać zgodnie z przepisami, w tym technologiczno-budowlanymi, obowiązującymi Polskimi Normami, a także zasadami wiedzy technicznej". Następnie Ustawa o normalizacji (DzU z 2002 r., nr 169, poz. 1386) z 12 września 2002 r., zniosła obowiązek użytkowania norm, dając projektantom pokaźniejszą swobodę tworzenia, ale przeniosła na nich pełną odpowiedzialność za wytwarzany projekt. Znajomość norm można uznać za komponent wiedzy technologicznej, więc projektanci zawsze będą się nimi posługiwać, nawet ze względu na to, iż są one sankcjonowane poprzez producenta energetyczne i odniesienie się do nich w projekcie zawsze stanowi "żelazny argument" na jego obronę. Dlatego projektanci posługują się normami i gotowymi katalogami różnorodnych firm nie zastanawiając się, skąd wzięły się zawarte w nich wzory i zalecenia. A powinni to wiedzieć, by być pewnym swojej pracy. Do tej pory w tej dziedzinie użytkowane były normy PN-E-05100-1 i SEP-E-003. Aktualnie zastępowane są normami europejskimi. Dla sieci 110 kV obowiązuje norma PN-EN 50341-1:2005, z kolei dla sieci 15 kV - norma PN-EN 50423 1:2007, obie normy mają uzupełnienia krajowe. Nowe normy jak na razie nie obejmują linii o napięciu mniejszym niż 1 kV. Być może, kiedy ukaże się ta książka, będą obowiązywały już inne normy. Wybór właściwej normy należy do projektanta. Niezależnie od tego, jakie one będą, do ich zrozumienia niezbędna jest odpowiednia wiedza techniczna. I tę wiedzę pragnę Czytelnikowi przekazać. Podstawą jej jest fizyka. Starałem się opisać wszelkie zjawiska fizyczne, jakie występują w liniach napowietrznych. Chciałbym, aby z książki mogli skorzystać wszyscy zainteresowani tą tematyką, niezależnie od wykształcenia i umiejętności matematycznych. Dlatego część wzorów wyprowadziłem za pomocą prostej matematyki. Niestety, niektóre zagadnienia wymagają niepokaźnej znajomości rachunku różniczkowego i całek. Czytelnicy mniej wprawni w tej dziedzinie muszą uwierzyć, ale by ich przekonać, zaproponowałem kilka nieskomplikowanych do powtórzenia doświadczeń. Namawiam także innych do ich wykonania, głównie młodszych Czytelników. Pozwalają bowiem nabrać pewnego wyczucia inżynierskiego, które przyda się im w życiu zawodowym. Wyczucie to trudniej kupić analizując suche zapisy wzorów matematycznych. Nie oznacza to jednak rezygnacji z teorii i jej matematycznych rezultatów, ponieważ pozwalają one zweryfikować naszą intuicję. Ponieważ te same wielkości fizyczne posiadają w wielu opracowaniach i normach różnorodne oznaczenia, aby terminologia była dla wszelkich jednoznaczna, do opisu zjawisk fizycznych przyjąłem oznaczenia z standardowego podręcznika do fizyki. Natomiast w sytuacji powołania się na wzory zaczerpnięte z norm, podaję ich oryginalną postać, a więc i oznaczenia wielkości fizycznych. Choć w książce odnoszę się zwykle do elektroenergetycznych linii napowietrznych, to z zawartych w niej informacji mogą korzystać projektanci napowietrznych sieci światłowodowych i teletechnicznych, zresztą niektóre materiały zaczerpnąłem z katalogów dotyczących sieci światłowodowych.