Mój dom. mój świat (W drodze)

Na początku był Mój dom. A potem Mój świat. Jako dziecko zaznał cudownego domu z uśmiechem matki, talerzem na stole, chlebem pieczonym przez babkę, do której jeździł na wakacje, dziadkiem zmawiającym Anioł Pański, braćmi, z którymi się tarmosił i paskiem w ręku ojca, jak było trzeba. Pamiętał nadzwyczajnie choćby zapachy paleśnickiej plebanii swojego stryja. To był ten dom, a właściwie domy rodzinne, które zbudowały Jana Górę i które do końca niósł w sobie. Potem jego domem stał się zakon, i to tak szczególnie,nawet zdawało się, że zapomniał o domu rodzinnym. Ale tylko się zdawało... Cały świat stawał się jego domem. Choć już nie „jego”, tylko „wszelkich” – wszystkich do niego zapraszał. Bo kiedy człowiek dojrzeje, to przestaje już marzyć o domach, które minęły, choć niesie je w sobie. Inicjuje kreować domy. A typowo staje się domem. I zaprasza gości. A jeśli do tego ma w sobie miłość, goście wkrótce stają się domownikami.