La prose néofantastique d'expression française aux xxe et xxie si?cles Uniwersytet śląski (Uniwersytet Śląski)

Autorka monografii pokazuje próbę opisu poetyki prozy neofantastycznej (XX i XXI wieku) wybranych krajów obszaru francuskojęzycznego (Francja, Belgia, Quebec). W analizach materiału posługuje się takimi metodami badawczymi, jak: ujęcie semiotyczne postaci (schemat aktancjalny A. Greimasa), model semiologiczny Ph. Hamona, metoda semiopragmatyczna U. Eco i V. Jouve’a. W kolejnych rozdziałach omawia m.in. Podstawowe części świata przedstawionego utworów literackich: czas, przestrzeń, ich „chronotop" (M. Bachtin) oraz postać; manifestacje „zjawiska fantastycznego", przybierającego formy figur anksjogennych: duch, wampir, psychopata (jeszcze w kinie „gore"), sobowtór, kobieta, przedmioty powodujące strach; formę analizowanych utworów z zakresu „nowej fantastyki": wybrane elementy paratekstu w rozumieniu G. Genette’a (incipit, excipit, przedmowa), formy i strukturę narracji i klasyczne i świeże techniki pisarskie standardowe tylko dla gatunku fantastyki. Konkluzja zawiera propozycję odpowiedzi na pytanie, w jakim zakresie fantastyka współczesna modyfikuje definicje fantastyki konwencjonalnej i w jakim stopniu kontynuuje fantastykę kanoniczną czy też z nią zrywa.