Dziesięć przykazań amelii (Psychoskok)

Wykreowana przez Annę Skrzyniarz tytułowa Amelia to taka bohaterka, z którą - chcąc, nie chcąc - sporo współczesnych pań może się utożsamić. Jest jeszcze młoda - choć czuje się staro. Ma pracę - ale sądzi, że nic nie ma.

Ma mieszkanie - lecz tkwi w nim sama. Kryje się w niej tyle goryczy wobec świata, że sama już nie wie, czy jest singielką z wyboru wolności i przyzwyczajenia, czy również jest starą panną w wyniku nikczemnych kolei losu.

Wszystko to chowa pod czekoladą i bardzo stosownym, lecz jeszcze bardziej gorzkim poczuciem humoru i nienaturalnym dystansem wobec świata. Żyje pod mylnym wrażeniem, iż tak czy inaczej - pan bądź jego brak jest ostatecznie wyznacznikiem prowadzenia szczęśliwego i wartościowego życia.

Amelii, w niekonwencjonalny sposób, dzięki iskrze odwagi do podążenia zupełnie innym od dotychczasowego torem, przychodzi aczkolwiek z czasem zrozumieć, iż to nie ma nic wspólnego z samorealizacją, iż jeśli uwierzy się w siebie i w ludzi - wszystko inne, co prawidłowe - zostanie dodane.

Zmiana nie jest jednak skokowa, co dodaje jej autentyczności. Gdyby wszystko było takie proste - ludzie byliby w końcu idealni. Na bohaterkę stopniowo, we śnie spływają zagadkowe hasła - przykazania, za którymi coraz to bardziej istotnie podąża, kierując się swoją intuicją.

W końcu udaje się jej zrozumieć, co tak naprawdę jest ważne i prawdziwe. Fakt, niedużo komu przychodzą z pomocą tak skrupulatne drogowskazy właśnie wtedy, gdy się ich potrzebuje, lecz to właśnie wtedy, ta - zdawałoby się - niepozorna, ale tak naprawdę niezwykle bystra powieść służyć może za wspaniały substytut, bowiem słowa, które dostaje Amelia, są w swym przekazie na tyle uniwersalne, że zdolne są pomóc każdemu w odnalezieniu nowej - czy też - przebudowaniu obecnej drogi.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.