Badania diachroniczne w Polsce II. Między współczesnością a przeszłością

sugestia wydawnicza, z którą mamy do czynienia, jest świadectwem rosnącego zainteresowania aspektem diachronicznym studiów językoznawczych, co następuje po dość długim okresie dominacji badań ignorujących diachronię. Swoistym signum temporis, dającym się zaobserwować także gdzieś indziej na świecie, jest fakt, iż zainteresowanie to raczej nie ogranicza się do zagadnień, które nasuwały się w XIX i na początku XX wieku ojcom filologii w klasycznym sensie tego słowa ("). Autorzy zaproponowali szereg tematów oryginalnych, studiowali je w oparciu o trafnie wyselekcjonowaną literaturę, reprezentującą aktualny stan wiedzy, wykazali się rygorem najpierw na etapie prowadzonych badań, potem zaś prezentacji wyników. Mimo że tematycznie zwróceni ku przeszłości, ochoczo wykorzystali narzędzia innowacyjne ("). W wielu przypadkach prezentowane wnioski nie ograniczały się do przeszłości, ale miały implikacje "nieprzemijalne", dające się zastosować w badaniach synchronicznych. (Prof. Dr hab. B. Krzysztof Bogacki, Uniwersytet Warszawski)