Kwiekulik

Monumentalna monografia duetu KwieKulik (Zofii Kulik i Przemysława Kwieka), jednego z najważniejszych fenomenów artystycznych polskiej sztuki XX wieku. Książka jest niezwykłym dokumentem ścisłego powiązania sztuki z życiem rutynowym i portretem zmagań artystów z rzeczywistością PRL.

Stanowi wynik blisko pięcioletniego cyklu opracowywania archiwum KwieKulik - największego prywatnego archiwum gromadzącego materiały dotyczące sztuki awangardowej i kultury wizualnej PRL. Dostarcza unikalnych materiałów źródłowych pozwalających poznać nie tylko twórczość jednych z najważniejszych artystów ostatniego półwiecza, ale i zrozumieć jej wielki społeczno-polityczny kontekst.

Główną część publikacji stanowią materiały wizualne i tekstowe dokumentujące 203 wydarzenia, wyznaczające trajektorię twórczości KwieKulik od końca lat 60. Do końca lat 80. Książka zaopatrzona jest w dodatku w teksty źródłowe artystów, a także słowniki: pojęć stosowanych poprzez KwieKulik i tych specyficznych dla opisywanej epoki.

Eseje przygotowane poprzez współczesnych autorów starają się z kolei wyodrębnić nowe perspektywy interpretacyjne ich dzieła. KwieKulik to duet artystyczny wytworzony w latach 1971-1987 poprzez Zofię Kulik (ur.

1947 we Wrocławiu) i Przemysława Kwieka (ur. 1945 w Warszawie). Artyści zaczynali jako studenci Oskara Hansena na warszawskiej Akademii Sztuk pięknych. Od początku lat 70. Nadawali swej sztuce radykalnie polityczny charakter.

Ich zaangażowanie i bezkompromisowa krytyka otaczającej rzeczywistości nie ma równego sobie precedensu w dziejach powojennej środkowoeuropejskiej awangardy. KwieKulik programowo łączyli działalność artystyczną z życiem powszednim.

W latach 70. Byli pionierami procesu zamiany pola sztuki w laboratorium społecznej partycypacji i oddolnego tworzenia grup zdolnych realizować cele niezależne od intencji władzy. Równolegle do tego typu działań piętnowali konformizm, bezideowość, cynizm i hipokryzję, które były podstawowym lepiszczem życia wspólnotowego w PRL.

Należeli do pierwszego pokolenia artystów polskich, którzy na przełomie lat 60. I 70. Odrzucili klasyczne środki wyrazu i skupili się na performansie,,,działaniach" (określenie artystów), a także wykorzystaniu mediów i mechanicznej rejestracji i reprodukcji obrazów.

Stanowią istotnie ważny punkt odniesienia dla zaangażowanych społeczno-politycznie artystów współczesnych posługujących się w swojej praktyce nowymi mediami.