Wojna o Nisibis 337-363

"Przebieg wojny z lat 337-363, nazywanej przez autora wojną o Nisibis, był wyjątkiem od konwencjonalnej rzymskiej metody prowadzenia działań zbrojnych, opierającej się na doprowadzeniu do rozstrzygającej bitwy.

Cesarz Konstancjusz II przyjął strategię defensywną i stosował obronę przenośną, polegającą na małych siłach granicznych (limitanei) broniących usztywnionych miast, wspieranych poprzez ograniczone kontrofensywy armii polowej Wschodu.

Ten sposób prowadzenia walki efektywnie powstrzymywał perskie uderzenia poprzez 24 lata. Jednak gdy cesarzem został Julian, dostęp do obszerniejszych zasobów skłonił go do porzucenia obrony przenośnej na rzecz inwazji mającej doprowadzić do zmiany władzy w Persji.

Choć nowy cesarz dotarł do Ktezyfontu, to nie potrafił zdobyć perskiej stolicy. Został pokonany w bitwie i zabity. W wyniku tej porażki Rzymianie wznowili i ulepszyli obronę mobilną, co pozwoliło wschodnim prowincjom cesarstwa przetrwać upadek zachodniego Cesarstwa Rzymskiego.

John Harrel wykorzystuje swoje osobiste doświadczenie dowodzenia do przeprowadzenia analizy strategicznej, operacyjnej, taktycznej i logistycznej tych kampanii i bitew, uwydatniając ich długoterminowe znaczenie.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy. "