Triest przepisany. miasto w prozie claudia magrisa

ADHD pojęcie to jeszcze dwadzieścia lat temu funkcjonowało w społeczeństwie w szczątkowej formie. Jeżeli dziecko wierciło się w krześle, nie potrafiło usiedzieć w miejscu i miało problem z dłuższym skupieniem uwagi, to postrzegane było jako niegrzeczne.

Współcześnie rzecz demonstruje się zupełnie inaczej. ADHD jest jedną z przede wszystkim diagnozowanych wśród dzieci i młodzieży jednostek psychiatrycznych. Celem książki jest odpowiedź na pytanie: w jaki sposób nadpobudliwe zachowanie z czasem zaczęło być symptomem zaburzenia psychicznego$232 Autor omówił w sposób interesujący i niestandardowy historię wiedzy wokół ADHD i proces stopniowego rozszerzania kategorii diagnostycznej oraz zanalizował najważniejsze kontrowersje naukowo-społeczne wokół etiologii i terapii farmakologicznej, dodając do tego wątek globalnej ekspansji amerykańskiej definicji zaburzenia.

ponadto na podstawie wywiadów pogłębionych, analizy treści czasopism medycznych i analizy dyskursu medialnego można w książce prześledzić cykl wyłaniania się nadpobudliwości w kontekście polskim. Publikacja ta mieści się w ramach socjologii medycyny, zdrowia i choroby oraz korzysta z metodologii i siatki pojęciowej teorii aktora-sieci, co w stanowczy sposób wzbogaca jej walor naukowy.,,nad wyraz pionierskie i nieoczywiste jest połączenie socjologii medycyny, studiów nad nauką i techniką (...), a także wspomnianych już analiz biopolitycznych.

To właśnie wraz z podjęciem analiz dotyczących centro-peryferyjnego usytuowania jednocześnie choroby, jak i badaczy pozwala Michałowi Wróblewskiemu na ukazanie polityczności choroby w sposób złożony i zniuansowany, dzięki czemu ucieka od prostych, samonarzucających się propozycji.

Jest to ważne, gdyż przy omawianiu kontrowersji naukowo-społecznych istnieje ryzyko użycia strategii, które mogą się okazać szkodliwe w przestrzeni publicznej. Bardzo ważne jest, abyśmy unikali,,handlowania wątpliwościami", czyli by autorzy analizujący wybrane kontrowersje naukowo społeczne (np.

ruchy antyszczepionkowe, energia atomowa, GMO) nie kreujeli dopełniającego elementu niepewności. Michałowi Wróblewskiemu to się udało (...)". Z recenzji dra hab. Andrzeja W. Nowaka Powyższy opis pochodzi od wydawcy.