Krajową politykę europejską i wszystkie procesy administracyjne i polityczne z nią związane, badać można, wykorzystując analizę systemową. Teoretyczny kontekst dla tej metody kreuje nowy instytucjonalizm, określający warstwę ontologiczną krajowej polityki europejskiej. Do elementów tej polityki zaliczają się, po pierwsze, formalne przepisy ustanawiające struktury organizacyjne powołane w celu realizacji przez Polskę obowiązków członkowskich w UE. Po drugie, w ramach opisywanej polityki obserwujemy charakterystyczne procedury operacyjne, do których zaliczamy rutynowe działania wykorzystywane w: implementacji prawa unijnego na gruncie prawa krajowego, formułowaniu stanowisk Polski na posiedzenia gremiów unijnych, zagwarantowaniu demokratycznego uzasadnienia owych stanowisk, a także w reprezentowaniu państwa członkowskiego przed organami sądowymi UE. Po trzecie, neoinstytucjonalizm do składników krajowej polityki europejskiej zalicza także pomiędzy innymi przekonania, wizje polityczne, kulturę czy wiedzę. Oddziałują one na sformalizowane charakterystyczne procedury operacyjne, uzupełniając lub kwestionując ich działanie. Relacje zachodzące pomiędzy instytucjami a aktorami politycznymi w krajowej polityce europejskiej podporządkowane są logice słuszności. Oznacza to, że obserwować możemy wzajemny wpływ na siebie wymienionych podmiotów będący rezultatem progresywnania używanie do sytuacji, w której te podmioty funkcjonują i zgodnie z zasadami, normami i rolą im przypisaną.
Opinie i recenzje użytkowników
Dodaj opinie lub recenzję dla Legitymizacja polskiej polityki europejskiej Anali- bezpłatny odbiór zamówień w Krakowie (płatność gotówką lub kartą). Twój komentarz zostanie wyświetlony po moderacji.