Planowanie dziedzictwa

Dziedzictwo eksploatowane jest aktualnie dla wielu celów, nie tylko turystycznych. Dwie jego parametry proponują sporo interesujących możliwości zarządzania przestrzenią. Po pierwsze, dziedzictwo jest formą komunikacji i to nie tylko pomiędzy poszczególnymi epokami. Komunikacja ta w głównej mierze odbywa się między rządzącymi i rządzonymi, choć nie z łatwością ustalić, kto z kim się w rzeczywistości porozumiewa. Po drugie, treść tej komunikacji dotyczy tożsamości w obu znaczeniach tego słowa, czyli kształtowania wyjątkowego charakteru danego miejsca, odróżniającego je od innych, lecz także identyfikowania się z innymi ludźmi. Nic więc dziwnego, że dziedzictwo jest zapewne najważniejszym, a z całą pewnością najistotniej powszechnie stosowanym narzędziem w produkowaniu miejsc.

Gregory Ashworth w swej książce poszukuje definicji dziedzictwa i heritologii, ale odpowiada na pytanie, jak należy zarządzać dziedzictwem, by osiągać zakładane cele. Istotą dziedzictwa jest wykorzystanie przeszłości do współczesnych celów pomiędzy innymi politycznych i społecznych. Co więcej, ma ono pośrednie i bezpośrednie przełożenie na rozwój gospodarczy w mocnych miejscach. Niemniej mimo rozlicznych prób nie wypracowano jednego uniwersalnego modelu zapewniającego powodzenie takiego działania, nie można także spodziewać się doskonałych korzyści, one bowiem zawsze idą w parze z kosztami, jakie trzeba ponieść. Należy jednak wyciągać wnioski z praktyki; wnioski wypływające z uważnego zarządzania, nie zaś z samoczynnej imitacji.