Dwie księgi z dziejów relacji między nauką a teologią

Czy człowiek jest w stanie odkryć zamysły Boga w stworzonym świecie? Tytułowe dwie księgi to Biblia i „księga przyrody”, obie ofiarowane człowiekowi przez Boga. Podwójne źródło poznania – objawienie i krytyczny rozum nie może być sprzeczne.

Obie ścieżki są niezależne, ale także kompatybilne. Książka Olafa Pedersena podejmuje jeden z najstarszych i najważniejszych problemów nauki: kwestie wzajemnych relacji pomiędzy naukami przyrodniczymi a teologią.

Wszechświat jako zegar, Słońce jako król i natura jako księga – tym przenośniom przygląda się Autor. Skąd się wzięły? Dlaczego powstały? Czy w świetle dynamicznego rozwoju nauki i nowych odkryć mogą być jeszcze aktualne? Metafora Księgi Natury pojawiła się w epoce Ojców Kościoła, lecz minęło mnóstwo czasu, zanim stała się powszechnie znana.

Jej historia jest właściwie tak stara, jak sama teologia, gdyż podstawową ideę, na której ją oparto, można już znaleźć w stwierdzeniu świętego Pawła, że dzieła Boże ukazują Jego wiekuistą potęgę i bóstwo.

Jak winno się rozumieć ten tekst, nie pozostało tu sprecyzowane, i w związku z tym już we wczesnym Kościele pojawił się problem interpretacji. /fragment książki/ Olaf Pedersen (1920–1997) – duński historyk nauki i teologii.

Od 1956 roku prowadził działalność dydaktyczną na Uniwersytecie w Aarhus. Członek wielu towarzystw naukowych. Pełnił funkcje m.in. Prezydenta Academie Internationale des Sciences i komisji International Astronomical Union on the History of Astronomy.

Autor wielu publikacji, a także dziesiątków artykułów w periodykach naukowych. Dwie księgi. Z dziejów relacji między nauką a teologią to jego ostatnia książka, pokłosie wykładów prowadzonych na uniwersytetach w Aarhus i Cambridge, a zarazem summa wieloletniej działalności naukowej.