Bruliony starej ziemi (Turczyński Andrzej)

"Bruliony starej ziemi", tryptyk opowiadań Andrzeja Turczyńskiego, to dzieło ze wszech miar zasługujące na uwagę. Wczytując się w te rozległe jak stepowe równiny opowiadania, musimy być gotowi, żeby zanurzyć się w meandrycznie wijący się kierunek narracji - spieniony strumień refleksji, dźwięków, obrazów, fragmentami bliski technice strumienia świadomości, innym razem, nieodległy od tego, co Henryk Bereza (któremu asygnowane jest pierwsze z opowiadań) określił jako "snojawa".

Właśnie sen oraz muzyczność (a może muzyka snów$226) to słowa kluczowe dla tej gęstej, eseistycznie opalizującej prozy. Andrzej Turczyński stwarzając coś na zarys prozatorskiej synestezji, a nawet mimetyzując niejako muzyczny porządek - zdaje się częściowo naśladować muzyczny rytm.

Wymaga to jednak od czytelnika najwyższego stopnia skupienia, ponieważ tylko uważne ucho jest w stanie wychwycić głosy i pogłosy - echa tradycji muzycznej, ale i filozoficznej czy literackiej. Zwłaszcza odwołania do świetnych Rosjan, mistrzów Turczyńskiego - Puszkina, Turgieniewa, Bunina oraz wielu innych.