Demokratyczna kultura

Recenzowana książka to tekst oryginalny i wartościowy, oparty na solidnym, bogatym w informacje materiale empirycznym, a typowo zawierający niezwykle kompleksową rekonstrukcję procesów tworzenia i realizacji polityki kulturalnej w Polsce.

Podstawowe wnioski zawarte w książce wskazują, iż polityka kulturalna obecna we współczesnej Polsce jest konsekwencją interakcji między jej lokalnymi uwarunkowaniami a impulsami modernizacyjnymi wymuszanymi przez uczestnictwo w strukturach europejskich.

Jej kształt to także efekt profesjonalizacji i prób uspołeczniania samej polityki kulturalnej, które dokonują się w kontekście znamionującym się licznymi cechami dysfunkcjonalnymi. Szczególnie niebanalne z tej perspektywy okazuje się tytułowe zjawisko demokratyzacji kultury.

Nie jest to bowiem cykl czyniący kulturę bardziej inkluzyjną, włączającą, czułą na społeczne zróżnicowania czy również uczestniczącą w procesie przekształcania rzeczywistości społecznej w udoskonaloną, bardziej sprawiedliwą, lecz raczej dopuszczanie najróżniejszego rodzaju interesariuszy do procesów formułowania polityki kulturalnej tylko po to,zwiększać jej oddziaływania w polu kultury by legitymizować władzę tych, którzy nim zarządzają.