Fideizm Kalwina i bunt angielskich racjonalistów,(6164055) (Marek Derewiecki)

Korespondencja między Romanem Witoldem Ingardenem a Kazimierzem Twardowskim stanowi szczególny typ uprawianej poprzez nich epistolografii. W tym przypadku jest to sztuka nie tylko atrakcyjnej kaligrafii, lecz umiejętność i potrzeba podmiany optymalnej w danej chwili informacji, zgodnej z obyczajami panującymi w tamtym czasie oraz środowisku naukowym Lwowa, Getyngi, Fryburga, Warszawy, Torunia, Lublina i wielu innych miejsc.

List pełnił wówczas swoją niezwykle ważną funkcję informacyjną. Odgrywał istotnie pokaźniejszą rolę komunikacyjną teraz. Był miejscem wyrażania poglądów, prowadzenia dyskusji, sporów filozoficznych, załatwiania słusznych próśb, a dużo z nich można uznać za dzieła z pogranicza filozofii i literatury.

(...) Epistolografia Ingardena i Twardowskiego ujawnia znaczne sprawy naukowe, organizacyjne, dydaktyczne, warsztatowe, a także te dotyczące wydarzeń związanych z życiem codziennym. Mieści w sobie także coś więcej, a mianowicie charakterystyczną i jedyną w swoim rodzaju relację, którą stworzył mistrz, nauczyciel i uczeń.

Mistrzem młodego Ingardena był bez wątpienia Profesor Edmund Husserl. Było tak, jak pisał on w jednym ze swych listów do Ingardena:,,Niech Pan pozdrowi ode mnie serdecznie Profesora Twardowskiego. Wierzę,odszuka Pan z nim łatwo platformę porozumienia.

Pan jest wprawdzie wnukiem Brentany, on zaś jego bezpośrednim uczniem". Co ciekawe, relacja ta nigdy nie uległa zmianie. Profesor Husserl był dla Ingardena mentorem i powiernikiem wszelkich jego planów naukowych.

Spełniał równocześnie rolę nauczyciela i doradcy, wysyłającego swojego ucznia w świat po sławę. Kim natomiast był dla niego Profesor Twardowski$742 Wysyłał młodego studenta pierwszego roku filozofii we Lwowie w podróż w nieznany świat szerokiej filozofii w poszukiwaniu złotego runa fenomenologii do Getyngi.

Posyłał go tam w celu studiowania prawdziwej filozofii u najkorzystniejszego znawcy problemu.