Pawi ogon, czyli o biologicznych uwarunkowaniach kultury (Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego)

Odwołanie się do fenomenu pawiego ogona ma wskazywać na to, iż ludzki umysł, podobnie jak kultura, która jest jego wytworem, ma biologiczne korzenie i iż mógł on powstać jako „biologiczny luksus" na usługach rozmnażania płciowego i dopiero wtórnie okazał się efektywnym „narządem poznawczym".

Być może w niedalekiej przyszłości specyficzne atrybuty ludzkiego zalotnego umysłu, takie jak śmiech i poczucie humoru, nabiorą pokaźniejszego znaczenia i staną się ergonomiczne jako mechanizmy adaptacyjne w społeczeństwie, które powstaje w wyniku żywiołowego rozwoju mediów i upodabnia świat do obfitego, globalnego teatru.

Być może zamiast zawiłej argumentacji ludzie zaczną wykorzystywać śmiech i poczucie humoru jako cudownie proste narzędzie demaskowania kłamstwa, absurdu i nienaturalnego patosu – cechy wszechobecne w nowym środowisku, które samo jest wytworem człowieka.