Rasa, tożsamość, performans, 9561F51DEB (Sedno)

Monografia ta podejmuje zagadnienia związane z tożsamością rasową, a także hegemonią „białości", będące w centrum dyskursu publicznego w Stanach Zjednoczonych. Autor pokazuje i analizuje nie zawsze wystarczająco dostrzegany wymiar rasy, jakim jest jej performatywność. Skupienie się na performatywnym aspekcie rasy nie oznacza pominięcia czy relatywizacji jej społecznych i kulturowych znaczeń ani niepamięci o cierpieniach i niesprawiedliwości doznanych w wyniku takich praktyk, jak kolonializm, niewolnictwo czy segregacja rasowa. Analiza performansu rasowego pozwala dojrzeć istnienie pograniczy rasowych, „nieuznawanych" w społeczeństwie, którego naczelną zasadą była niesławna reguła „jednej kropli krwi" i konsekwencja w trzymaniu się zasad „białego" lub „czarnego" stylu bycia. Poznajemy formy maskarad (albo zachowań tak postrzeganych), które były w przeszłości określane jako „passing" (czyli „przejścia" na „białą" stronę granicy międzyrasowej) oraz inne napotykane dzisiaj formy „crossoverów" rasowych (takie jak imitacje i stylizacje na temat czarnej muzyki i kultury), niejako odwracających klasyczny kierunek „przejścia" i nawiązujące do estetyki i praktyki „blackface", czyli nakładania czarnej maski. Mnóstwo uwagi poświęcone jest dekonstrukcjom (transgresjom) barier rasowych i zagadnieniom związanym z imitacją i zawłaszczaniem „czarności" – stanowią one ważny komponent szerszego spektrum problematyki związanej z konstrukcją hybrydowych i transgresywnych tożsamości, wykraczających poza konwencjonalnie akceptowane taksonomie. W konkluzji autor wyraża przekonanie, że fundamentalna kwestia podziału rasowego nie traci nadal na ważności.
Książka częściowo wypełnia lukę w polskiej literaturze przedmiotu dotyczącą dyskursu rasowego, a także konstruowania tożsamości rasowej. Rozważania autora odnoszą się do kultury amerykańskiej, niemniej problematyka związana z tożsamością rasową i etniczną ma charakter uniwersalny i będzie znacząca także dla polskiego czytelnika – odbiorcy przekazów kulturowych – równocześnie ze względu na rosnące zróżnicowanie etniczne i podziały światopoglądowe w polskim społeczeństwie, jak i na treści udostępniane przy pomocy takich instrumentów globalizacji kultury, jak kino, telewizja czy internet.