Pod przysądem horodnictwa wileńskiego. o jurydyce i jej mieszkańcach w xvii wieku (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika)

Tematem książki jest słabo znana i pozornie mało wyraźna problematyka jurydyki horodnictwa wileńskiego – związanej z tamtejszymi zamkami części organizmu miejskiego, która nie podlegała władzom municypalnym, lecz szlacheckiemu urzędowi horodniczego.

Choć funkcja ta jest znana z licznych ośrodków w Wielkim Księstwie Litewskim, jedynie w sytuacji Wilna ukształtował się sąd horodniczego, w ramach działalności którego powstały księgi sądowe stanowiące najważniejszy komponent bazy źródłowej prezentowanego opracowania.

Na kartach rozprawy zostały przedstawione trzy zasadnicze zagadnienia: funkcjonowanie urzędu horodniczego wileńskiego, charakterystyka podlegającej mu jurydyki, a także różne części życia jej mieszkańców, takie jak religijność, sytuacja materialna, działalność zawodowa czy konflikty.

Pozwoliło to zbudować wieloaspektowy i barwny obraz codzienności siedemnastowiecznych wilnian, a równocześnie uzupełnić stan wiedzy na temat stolicy szerokiego Księstwa i skorygować niektóre wcześniejsze ustalenia.

Dzięki zarysowaniu stosunkowo śladowego,dokładnie wyeksplorowanego pola badawczego, autor jednocześnie uchwycił związki pomiędzy „wielką historią" a historią w mikroskali, jak i pochylił się nad zagadnieniami istotnymi w szerszej perspektywie, takimi jak normy społeczne.

Przeanalizowany materiał źródłowy skłonił go również do rozważań nad istotą nowożytnego miasta.