Zagadnienia konstytucyjnego prawa intertemporalnego (Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej)

Monografia składa się z pięciu części, które dotyczą różnorodnych aspektów konstytucyjnego prawa intertemporalnego. W rozdziale pierwszym („Aksjologiczne podstawy konstytucyjnego prawa intertemporalnego") Krzysztof Kaleta przedstawił aksjologiczne uwarunkowania zmiany konstytucji oraz ściśle związaną z tym problematykę formalnych i materialnych granic jej zmiany, z uwzględnieniem pozycji ustrojowej władzy konstytuującej i ukonstytuowanej.

Rozważania te można przypisać do ogólnej teorii i filozofii prawa. Rozdział drugi, autorstwa Piotra Radziewicza, gromadzi ustalenia pojęciowe i systematyzację głównych zagadnień intertemporalnych z perspektywy prawa konstytucyjnego („Pojęcie konstytucyjnego prawa intertemporalnego").

Ta część opracowania jest swoistym wstępem do badań dogmatycznoprawnych, których rezultaty znalazły się w rozdziale trzecim, przygotowanym poprzez Piotra Chybalskiego („Zagadnienia intertemporalne na gruncie polskich konstytucji").

Jego treścią jest analiza przepisów prawa intertemporalnego w polskich konstytucjach, począwszy od okresu międzywojennego, aż po czasy współczesne i postulaty de lege ferenda. Rozdział piąty autorstwa P.

Radziewicza został poświęcony kwestiom intertemporalnym generowanym poprzez orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego („Prawo intertemporalne a Trybunał Konstytucyjny"). W ostatnim rozdziale („Konstytucyjne prawo do odszkodowania jako laboratorium problemów intertemporalnych") Michał Ziółkowski zaprezentował studium przypadku, które jest korzystną ilustracją poręcznej doniosłości konstytucyjnego prawa intertemporalnego i jego związków z ochroną praw podstawowych jednostki.

Prezentowana monografia jest zbiorem esejów, które łączy wspólny temat przewodni, czyli konstytucyjna intertemporalistyka. Poglądy i oceny prezentowane w poszczególnych częściach monografii są wyrazem przemyśleń autorów i toczonych między nimi dyskusji.

Każdy tekst jest jednak odrębną całością. Mimo konsensu co do spraw stanowczych, wciąż pozostało dużo kwestii, które udało się uporządkować tylko poprzez spisanie protokołu rozbieżności. Sporność i otwartość na przeróżne perspektywy argumentacyjne płynie z samej natury konstytucyjnego prawa intertemporalnego i jest jego wielką siłą.

Dlatego można tylko posiadać nadzieję, że praca ta zachęci do dalszych analiz, a także sprawi, iż tytułowa problematyka na stałe wpisze się w programy badawcze nauki prawa konstytucyjnego.