Odlitwa istyczna (M)

Symeon Nowy Teolog (949 –1022) był mistykiem, poetą i teologiem bizantyńskim. Jest uznawany za pierwszego mistyka chrześcijańskiego Wschodu, który w sposób luźny pisał o swoich przeżyciach duchowych. Niektóre z jego pism zostały włączone do Filokalii, zbioru wczesnych autorów na temat modlitwy serca rozpowszechnianej poprzez ruch hezychastów.

Z pism wyłania się niezwykle bogata osobowość Symeona. Z jednej strony jest przepełniony skruchą, a z drugiej – bezbrzeżną wdzięcznością wobec Boga. Zanurzony w Chrystusie, lecz i oddany braciom. Chrystus we wszystkich swych tajemnicach jest w samym sercu myśli Symeona, tak jak i jego życia. Nie zatrzymuje się tylko przy człowieczeństwie Chrystusa, kontempluje także światło Jego boskości. Według niego ochrzczony jest wzywany do rozwoju, do uświadamiana sobie światła, które otrzymał po to, by nim żyć – nie słowami, nie pozornie, nie tylko w myślach, ale realnie i przez doświadczenie.

Zdaniem Symeona prawdziwy teolog nie jest osobą, która posiada wiedzę książkową – to bardziej człowiek głębokiej modlitwy i pokory.