Syryjskie hyny o aryi. św. efre, pseudo-efre, św. jakub z sarug (M)

Utwory św. Efrema (ok. 306–373) i anonimowe powstałe w jego kręgu oraz innego wielkiego poety Jakuba z Sarug (451– 521) zaliczamy do poezji syryjskiej. Jest ona głęboko zakorzeniona w Biblii. Wynika to z ówczesnego przekonania, że żadne słowa nie są w stanie opisać niepojętego Boga. Można więc o Nim mówić jedynie za pomocą biblijnych obrazów wyjaśnianych alegorycznie lub symbolami i skojarzeniami. Jest to poezja zadziwienia nad Wcieleniem Syna Bożego, a równocześnie nad dziewictwem i macierzyństwem Maryi.

Czytając hymny Efrema, widzimy Maryję jako jaśniejącą nieprzeciętną wprost pięknością i świętością. Święty porównuje Jej czystość do bezgrzeszności samego Chrystusa, w czym widziano zapowiedź nauki o Niepokalanym Poczęciu. Tymczasem w twórczości Jakuba z Sarug dostrzegamy fascynację dobrocią Bożą i spektakularnem świata i przekonanie, iż bardziej godne Boga jest raczej opiewanie niewypowiedzianej tajemnicy aniżeli jej „bezwstydnie badanie”.

Teksty te przyczyniły się do rozwoju kultu maryjnego w Kościele.