Spowiedź lucjana skobiela (Estymator)

Jedna z najlepszych powieści lubianego autora. Epicka opowieść o losach polsko-niemieckiego małżeństwa i jego córki, rozgrywająca się na tle burzliwych wydarzeń, w które obfitowała pierwsza połowa XX wieku.

KASANDRA_85 (biblionetka.pl): Książka ładna, wzruszająca, refleksyjna, która zabiera nas w podróż do powojennej Polski i prezentuje zmagania Lucjana, któremu przyszło zaopiekować się córką. Małgosia, owoc niemiecko-polskiego małżeństwa, nienawidzi wszystkiego, co polskie.

Złość i nienawiść zaszczepiła w niej matka. Czy miłość Lucjana zmieni świat dziewczynki? Czy Małgosia pokocha Polskę jak swoją własną ojczyznę? Uczucia, jakie żywi bohater do swojej córki są, stanowczo silne.

solidne jest jego przywiązanie do kraju, w którym się wychował i za który gotów jest oddać życie. Dlatego postanawia zaszczepić w córce miłość do Polski, próbując jednocześnie odwrócić całe lata niemczenia dziecka.

Czy uda mu się to zrobić i jakie będą konsekwencje tych starań? Sami się przekonacie, czytając tę piękną książkę. Tytuł zawiadamia, że będziemy świadkami spowiedzi głównego bohatera – i tak rzeczywiście jest.

Lucjan z całkowitą ufnością, z sercem pełnym pokory i umysłem doświadczonego poprzez los człowieka oprowadza nas po swych najskrytszych i najistotniej osobistych wspomnieniach. Książka ma charakter retrospekcji, w trakcie których będziemy wracać wraz z Lucjanem do lat jego małżeństwa z Lucyną i do czasów wojny.

Bohater nie boi się krytykować siebie, potrafi spojrzeć obiektywnie na to, kim był i kim się stał. Bez koloryzowania czy upiększenia demonstruje nam samego siebie. Niezwykle podobało mi się to, jak pisarz nakreślił postać Małgosi.

genialnie zostało ukazane wewnętrzne rozdarcie córki Lucjana między dwoma narodami – polskim i niemieckim. Zręcznie ukazane zostało cierpienie dziewczynki, która nie potrafi odnaleźć się w nowej sytuacji i staranie ojca, by zmienić jej sposób postrzegania świata.

„Spowiedź Lucjana Skobiela" opowiada o tym, co w życiu jest tak naprawdę ważne. To historia o rodzinie, miłości rodziców do dziecka i dziecka do rodziców, o repolonizacji i skomplikowanych latach odbudowy kraju i życia po trudach wojny.

To także portret samotnych ludzi, którym przyszło żyć w nieprzystępnych czasach... Eugeniusz Paukszta pisze w niezwykle osobisty sposób. Nie tylko zręcznie operuje słowem pisanym, ale kreśli bohaterów w realistyczny sposób, co przybliża czytelnika do tragedii, jaką przeżywa zarówno córka, jak i ojciec.

niezwykle ambitne, naszpikowane osobistymi refleksjami dzieło literackie, które na długo pozostaje w sercu i pamięci. J. MAŃKOWSKI („Tradycja i współczesność", Tygodnik Kulturalny 1964): Książka znalazła się na liście dziesięciu najlepszych książek 1963 r., typowanych poprzez Ministra Kultury i Sztuki.

Jest to sporej miary i w pełni zasłużono wyróżnienie. W książce tej bowiem porusza Paukszta pionierski temat repolonizacji dziecka pochodzącego z mieszanego małżeństwa – Polaka i Niemki, dziecka, które w okresie okupacji poddawane było poprzez matkę stałemu i systematycznemu niemczeniu, zaszczepianiu nienawiści do wszystkiego, co polskie, do pogardzania tym wszystkim, co nie jest niemieckie.

Autor nie lekceważy motywacji psychologicznej postępowania ani Skobiela, ani także córki jego Małgosi. Kilkunastoletnie dziecko, jego przeżycia i wewnętrzna motywacja normująca zachowanie są traktowane poważnie.

Obie tragedie – ojca i córki – są na równi ważne, na równi głęboko przeżywane. Projekt okładki: Pola Augustynowicz