Golgota polaków na kresach realia i literatura piękna (Von Borowiecky)

Wyobraźnia zbiorowa narodu zależy od jego znajomości historii. Jest ona poprzez wieki kształtowana z pokolenia na pokolenie. Bez historii nie da się zrozumieć współczesnych dziejów narodu. Podobnie nie można pojąć stosunków pomiędzy narodami, bez wglądu w ich historię. Dlatego istotne jest, aby każdy naród znał swoją własną historię, ale nie zawsze tak jest. Niniejsza publikacja jest próbą opracowania na podstawie źródeł historycznych i li­terackich martyrologii Polaków na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej, spowodowanej zbrodniczą działalnością ukraińskich nacjonalistów. Stąd wziął się tytuł opracowania: Gol­gota Polaków na Kresach. Realia i literatura przepiękna. Należy on do tzw. „tematów niełatwych”. Z różnorodnych powodów jest bowiem rzadko podejmowany, a choćby często tłamszony. Między innymi dlatego, iż jest on szanowany za niepoprawny politycznie. Wielu badaczy nie chce go realizować, gdyż zmierzając do prawdy o ludobójstwie, może narazić się władzom, części elit i innym środowiskom. To są główne powody omijania tematów niewygodnych dla władz III Rzeczypospolitej. Temu zagadnieniu, które sięga wymiarów hekatomby, poświę­cona jest niniejsza publikacja. Traktuje ona o traumatycznych wydarzeniach, jakie określa się słowem genocidum atrox. Miały one miejsce na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej w okresie II wojny światowej. Ten tragiczny fenomen znalazł odzwierciedlenie na kartach historii. Czerpie z niego inspiracje także literatura spektakularna, zwana kresową. Analizując utwory literackie, pomijano ich walory artystyczne, koncentrując się najczęściej na historii i istocie zjawisk, a także procesów społecznych. Dlatego również została podjęta próba porównania rzeczywistości historycznej z li­teracką. Temat jest aktualny i nieomal dziewiczy, nie zajmowano się nim bowiem w okresie rządów komunistycznych. O ukazanie tragicznej historii nie zadbały na dodatek władze ani elity opiniotwórcze III Rze­czypospolitej. Nadal nie upominają się one o prawdę dotyczącą dziejów narodu i nie dążą do potępienia zbrodni dokonanej przez ukraińskie siły nacjonalistyczne. Ukraina zaś glo­ryfikuje morderców bezbronnej, cywilnej ludności polskiej, stawiając im niemal w każdym miejscu „spiżowe” pomniki, co skutkuje tym, iż kaci są uważani za herosów, a prawdziwi bohaterowie pozostają nieznani. Dlatego widoczne jest, żeby o ludobójstwie Polaków z rąk ukra­ińskich nacjonalistów pisać i mówić jak najwięcej, z różnorodnych perspektyw, aby naród polski znał własną historię, a Polacy oczyścili z zakłamania swą świadomość i tożsamość narodową.