Portrety (Forma)

„Bo to był niezły dowcip, taki na granicy, albo szczególnie jej blisko, na tyle jeszcze zakamuflowany, że ujdzie. Iż można wybuchnąć śmiechem, bo pojmą i tak tylko wtajemniczeni". W takim świecie, na pograniczu kultur i języków – gdzie grają półsłówka, konteksty i aluzje – poruszają się bohaterowie opowiadań Jolanty Jonaszko.

Narratorka – alter ego autorki, mieszkającej z rodziną w Niemczech – funkcjonuje równocześnie jako obca i swoja. Obca, bo cudzoziemka, swoja, bo reprezentuje niemiecką korporację jako konsultantka i coach.

Pozycja między, w połączeniu z osobistą wrażliwością, jest bogatym źródłem pisarskich obserwacji i inspiracji. I szczególnego zrozumienia dla przeżyć i dramatów ludzi zawieszonych gdzieś pomiędzy Wschodem a Zachodem, Północą a Południem.

Jak mieszkanka Splitu z opowiadania "Elena", ofiara przemocy, która zbyt późno poznała, że jej niemiecki mąż „nie jest księciem na białym koniu, ale kimś, kogo w bajkach nie wynajdziesz, ani chorwackich, ani niemieckich".

Jonaszko swobodnie, z gracją operuje słowem, nastrojem, rytmem narracji. Ale potrafi też zawiesić głos, chwytając metafizyczne mgnienia, gdy między dwiema istotami przeskakuje iskra zrozumienia. Jak po rozmowie z elokwentną i wygadaną Angielką z opowiadania "Liz", kiedy „siedziały przez chwilę w milczeniu i popijały sok z czarnej porzeczki, zmieszany pół na pół z wodą gazowaną.

Zbudził ich dzwonek i świat za drzwiami, który pukał i prosił o radę, o słowa". Z taką delikatnością pióra i serca szkicuje autorka Portrety swych bohaterów. Zbigniew Jasina