Odejście afrodyty (Józef Hen)

Na tle szarej rzeczywistości lat 80. Rozgrywa się miłosno-psychologiczna historia dojrzałego mężczyzny, genialnego historyka-mediewisty, wysublimowanego intelektualisty do młodej kobiety, mężatki, która po pięciu latach obustronnego szczęścia porzuca go dla młodego osiłka. Zakochany pan nie potrafi się z tym pogodzić, nie rozumie, dlaczego tak się stało, nie przestaje o nią walczyć.

Narratorem Odejścia Afrodyty nie jest on, ale jego przyjaciel, pisarz, rozliczający się z własną burzliwą przeszłością, który perfekcyjnie portretuje bohatera książki, pokazując jego rozterki, depresje i trudną psychologię uczuć. Książkę dopełnia obraz chylącego się ku upadkowi PRL-u, gdzie brakuje wszelkiego i szarość oblepia życie codzienne.

Po niektórych moich książkach, jak Odejście Afrodyty, recenzenci pisali, iż nic, co erotyczne, nie jest mi obce. Reklamowano mnie choćby – i czyniły to panie – jako „znawcę pań”. Zawsze temu zaprzeczałem. Ktoś taki jak znawca pań w przyrodzie nie istnieje. Kobieta dla pana jest zagadką i zawsze pozostanie tajemnicą. Lecz oprócz miłości erotycznej jest w moich książkach dużo ciepła i zrozumienia pomiędzy przyjaciółmi. Sądzę, że przyjaźń jest nawet bardziej wymagającym uczuciem niżeli miłość. Bo nie może być przyjaźni jednostronnej, a istnieje tyle miłości nieodwzajemnionych!

Józef Hen