Metodyka rekreacji - warsztat pracy specjalisty (Ewa Kozdroń, Bartłomiej Krynicki, Anna Leś, Ewa Niedzielska, Joanna Piotrowska)

Czy można kogoś nauczyć czegokolwiek bez jego zgody? Chyba nie. Dlatego w pełni zgadzam się z Henrykiem Grabowskim, który pisze, że cyt. „.. Sztuka nauczania nie polega na podaniu danych (to nie wymaga żadnej sztuki), lecz na motywowaniu do jej przyjmowania" (Grabowski 2007, s.,18).

Parafrazując tę myśl można powiedzieć, że należy zrobić wszystko by studentom, którzy pragną być animatorami, instruktorami czy trenerami, „chciało się chcieć" zdobywać wiedzę i umiejętności, a osiągając stosowne kompetencje mieli świadomość potrzeby uczenia się przez całe życia.

Ponieważ miarą ogólnie pojętej mądrości jest świadomość tego, czego się nie wie, a nie tylko to, co się wie. Monografia stanowi jednorodne tematycznie opracowanie naukowe, obejmujące swym zasięgiem rekomendacje dotyczące innowacyjnania w podejmowaniu aktywności rekreacyjnej (aktywności fizycznej), we wszystkich okresach ontogenezy, działalności ukierunkowanej najczęściej na zdrowie, a co za tym idzie, ulepszenie jakości życia współczesnego człowieka.

Podjęte w książce „Metodyka rekreacji – warsztat pracy specjalisty" wątki tematycznie dotyczą rekreacji ruchowej jako składnika zdrowego stylu życia, stymulatorów uczestnictwa (a w nim uwarunkowań, motywów, barier uczestnictwa w rekreacji ruchowej) oraz roli środowisk wychowujących do rekreacji ruchowej i znaczenia animacji w tym działaniu.

Omówiono także zdolności motoryczne człowieka w ontogenezie. W kolejnych rozdziałach uwzględniona została wiedza z zakresu programowania realizacji i oceny sprawności aktywności rekreacyjnej, czyli ogniwa cyklu rekreacji ruchowej, będące podstawą wszelkiej działalności rekreacyjnej, a następnie uszczegółowienie tej wiedzy w treningu zdrowotnym (rekreacyjnym) i wskazówkach metodycznych dotyczących prowadzenia zajęć z grupami celowymi i specjalistycznymi.

Kolejne rozdziały dotyczą opisu sylwetki zawodowej anima-tora/instruktora/trenera, stylów kierowania grupą, a także zasad zachowania bezpieczeństwa na zajęciach rekreacji ruchowej i działalności zgodnej z wybranymi przepisami prawnymi.

Całość zamykają słownik pojęć i piśmiennictwo. Takie kompendium wiedzy, naszym zdaniem, stanowi podstawę budowania prawidłowego warsztatu specjalisty rekreacji ruchowej (animatora/ instruktora/ trenera/ organizatora/ menagera), gromadzi w dodatku treści, będące ważnym elementem w efektach kształcenia absolwentów Akademii Wychowania Fizycznego.

Animator kultury fizycznej, w swojej pracy, to człowiek wzorcotwórczy, prowadzący sportowy i higieniczny tryb życia, aktywnie spędzający swój czas wolny. Nad wyraz optymalna w tym przypadku wydaje się być myśl Seneki, który mówił że: „Najmniej działa się tym co się mówi, więcej tym co się robi, lecz najwięcej tym kim się jest".

Powinien on niezależnie od zadań i sytuacji, jakie spotkać może w swojej pracy, być profesjonalistą, prezentować wysoki poziom kultury osobistej i umiejętności współdziałania z ludźmi. Profesjonalizm przejawia się najczęściej, w posiadaniu i wykorzystaniu wiedzy podstawowej i umiejętności warsztatowych.

Łączy się to ze znajomością jednocześnie ogólnych zasad postępowania (zasad dydaktyczno-wychowawczych), form, metod, i środków nauczania, sposobów programowania i realizacji, a także technik badania produktywności tego działania, jak również sposobów komunikowania się z grupą.

Ważną umiejętnością animatora/ instruktora rekreacji jest ponadto wprowadzenie i utrzymanie właściwej atmosfery zajęć, umożliwiającej ćwiczącym wypoczynek i rozrywkę. Dobra prezencja, czyli poprawna sylwetka, estetyczny wygląd oraz trafna produktywność ogólna i specjalistyczna to podstawowe zewnętrzne cechy instruktora podnoszące jego prestiż w oczach uczestników zajęć.

Chcąc osiągać jak najlepsze efekty pracy – wytwarzając swój warsztat pracy – instruktor nie może zapomnieć o: •ustawicznej pracy nad sobą. Dotyczy to równocześnie wiedzy, jak i umiejętności technologicznych i podtrzymywania własnego potencjału wydolności i wydajności fizycznej, •podmiotowym traktowaniu uczestnika, •zachowaniu trafnej proporcji pomiędzy dyscypliną a tolerancją, •preferowaniu w pracy i w życiu zasady „fair play", •tworzeniu właściwej atmosfery na zajęciach.

Poczucie humoru sprzyja klimatowi współpracy i współdziałania, a uśmiech jest nierozerwalnie związany z korzystną zabawą i rozrywką, co zagwarantuje właściwy wypoczynek, •prospektywnej-przyszłościowej wizji swoich działań.

Najważniejsze w tym procesie jest kim człowiek się staje, a nie kim jest. To także twórczy charakter postawy instruktora czyli gotowość do prekursorskich zachowań – działań, •prozdrowotnej roli aktywności ruchowej w życiu człowieka, •zachowaniu bezpieczeństwa i higieny pracy.

Treści znajdujące się w tej książce nie są gotową receptą na osiągnięcie sukcesu. Każde działania, dotyczące nawet tej samej grupy wiekowej, są inne. Różny jest odbiorca, warunki, cele czy motywy podejmowania aktywności.

Mamy jednak nadzieję, iż umiejętne wykorzystanie wiedzy zawartej w tej pozycji pomoże w budowaniu korzystnego warsztatu specjalisty rekreacji ruchowej. Należy jednak za każdym razem pamiętać, że sukces zależy nie tylko od merytorycznego przygotowania, ale od inwencji, charyzmy, kreatywności i trafności dokonywanych wyborów.

Zatem życzę, potencjalnym animatorom i instruktorom aktywności rekreacyjnej, powodzenia i sukcesów w budowaniu własnego warsztatu pracy.