Status prawny twórców utworów filmowych (Ksenia Kakareko)

Generalna teza pracy sprowadza się do twierdzenia, iż obecna regulacja prawna statusu twórców utworów audiowizualnych jest skutkiem dość długiego procesu ewolucji, posiadającej korzenie jeszcze w ustawie o prawie autorskim z 1926 r., a której ostateczny zarys zaistniał pod wpływem regulacji w Konwencji berneńskiej w tekście paryskim z 24 lipca 1971 r., a więc powszechnego (uniwersalnego) międzynawowego prawa publicznego i w następstwie rozwiązań prawa Unii Europejskiej, a także Rady Europy.

Przyjęte w Polsce w tej kwestii rozwiązania normatywne są w pełni zgodne z istniejącymi standardami prawnymi, istniejącymi jednocześnie w powszechnym (uniwersalnym) międzynarodowym prawie publicznym, jak i w europejskich systemach regionalnych.

Wypada jednak zwrócić uwagę, na fakt, że w systemach tych wzrasta status reżysera wobec innych twórców utworu audiowizualnego. Zarówno na gruncie Konwencji berneńskiej, jak i w dokumentach prawa unijnego określa się go mianem „głównego reżysera".

wprawdzie terminologia ta nie zaistniała jeszcze w polskich aktach normatywnych, lecz znalazła już obywatelstwo równocześnie w doktrynie, jak i w dorobku polskiej judykatury – w uzasadnieniach licznych orzeczeń.

Można oczekiwać, że w tym względzie nastąpią, z jakiś czas, zmiany w optymalnych przepisach.