Utracony dar słonej krwi (Alistair MacLeod)

Subtelna proza znad brzegów chłodnego Atlantyku

Alistair MacLeod, jeden z najwybitniejszych kanadyjskich prozaików XX wieku, z rzadko spotykanym kunsztem, mądrością i ciepłem opisuje życie rybaków i górników z Nowej Szkocji i Nowej Fundlandii. Polscy czytelnicy znajdą w jego prozie to wszystko, za co pokochali powieści jego rodaka Michaela Crummeya: obrazy bezkompromisowej, zachwycającej przyrody, bohaterów twardych, zawziętych, lecz na swój sposób romantycznych, opis atrakcyjna i trudów życia rodzinnego, a także zaskakująco delikatny mikrokosmos odciętych od świata osad rybackich.

Lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte XX wieku. Wywodzący się z Irlandii i Szkocji mieszkańcy wschodniego wybrzeża Kanady coraz dotkliwiej czują, iż ich obyczaje i sposób życia zaczynają rozmijać się z wzorcami i wymogimi „innowacyjności”. Podczas gdy jedni opuszczają domy rodzinne i wyjeżdżają do pokaźnych miast, zachęceni szansą na edukację czy godziwy zarobek, inni z tym pokaźniejszym uporem trwają przy dawnych tradycjach, starając się chronić związane z nimi wartości i kulturę. Na kartach Utraconego daru słonej krwi wraz z plejadą bohaterów znajdziemy z jednej strony radość, , a także swobodę prostego, ascetycznego życia, z drugiej zaś – smutek powoli wdzierający się w serca ludzi zmuszonych do przemierzania ścieżek nowego, bezdusznego świata, w którym „nie ma już świętego Krzysztofa, który mógłby czuwać nad podróżującymi”.

Zafascynowany kulturą przekazów ustnych, a także przebogatym folklorem kanadyjskiego wschodniego wybrzeża, na którym spędził młodość, MacLeod dokonuje rzeczy niezwykłej. W swej tradycyjnej, misternie skonstruowanej prozie uwiecznia rozsiane na brzegach oceanu wsie i miasteczka z czasów, gdy stanowiły jeszcze świat odrębny, wciąż osadzony w nadziejach i tęsknotach przywiezionych przed wiekami przez europejskich osadników – świat dzisiaj już miniony. Jednocześnie emocje, konflikty i rozterki targające bohaterami MacLeoda są głęboko ludzkie i na tyle uniwersalne, że jego beletrystyka często nabiera wymiaru poruszającej, nieśmiertelnej przypowieści.

"Alistair MacLeod należy do pokaźnych pisarzy XX wieku. Jest skarbem literatury – nie tylko kanadyjskiej, ale światowej."

– Michael Crummey