Wszechświat jako nadmiar (Marek Oramus)

Książka składa się z „niepokaźnych opowieści o wielkim kosmosie” oraz z tekstów o końcu świata, o naszych wyobrażeniach na temat kosmitów oraz o udanych i chybionych próbach przewidywania przyszłości. Przy okazji 50-lecia lądowania na Księżycu autor zastanawia się, jak wyglądałaby ziemska astronautyka bez tego ciała niebieskiego, jak ukazujeno Księżyc w literaturze SF i czy dojdzie wkrótce do nowego wyścigu na srebrny Glob. Nie obawia się dywagować o sensie Wszechświata i o pomyśle, iż jest to gigantyczny komputer, który coś oblicza. Tytułowy tekst stawia tezę, że potrzeba było tak ogromnego nadmiaru masy, energii i przestrzeni, żeby w jednym miejscu kosmosu powstała cywilizacja istot rozumnych.

choćby gdy autor bierze się za tematy podejmowane wcześniej w literaturze popularnonaukowej, czyni to w sposób odmienny od konwencjonalnych ujęć. Wielokrotnie jego sądy idą pod prąd ustalonych poglądów. Dodatkową atrakcją jest odwoływanie się do literatury SF, która w ten sposób staje się tłem i kontrapunktem tych wywodów. Erudycja, kompetencja i wielkie spojrzenie na spektrum tematów związanych z miejscem ludzkości w kosmosie – oto mocne strony podkreślające „Wszechświat jako nadmiar” z grona podobnych opracowań.

Czas Księżyca * Ogród planet * Wszechświat jako nadmiar * ładne umysły * Koniec świata o dziewiątej * Obcy naszych marzeń * Nędza futurologii