Samoubezpieczenie jest narzędziem zarządzania ryzykiem które redukuje ewentualną szkodę w zależności od poniesionych kosztów. Przykładami samoubezpieczenia są zakup gaśnicy przeciwpożarowej, sejfu, wynajęcie prawnika albo biura detektywistycznego, w sferze strat niematerialnych zaś jest to zakup dodatkowego prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego, kupno kasku poprzez rowerzystę, instalacja poduszek powietrznych w samochodzie itp.
Niniejsza praca mieści kompletny stan obecnej wiedzy na temat tego instrumentu zarządzania ryzykiem. Pierwsza część jest poświęcona samoubezpieczeniu posiadajątkowemu, zaś druga – zdrowotnemu. Część pierwsza zawiera wyniki m.
in. Na temat efektu wzrostu awersji do ryzyka, efektu dochodowego i wpływu ryzyka w tle na samoubezpieczenie. Najważniejszym wynikiem tej części jest twierdzenie podające warunk, w których samoubezpieczenie stanowi substytut ubezpieczenia posiadajątkowego albo dobro względem niego komplementarne.
W części drugiej analizowane są determinanty popytu na samoubezpieczenie przeciwko utracie zdrowia, tak w modelu statycznym, jak i dynamicznym. Badane są także interakcje popytu na uzupełniające ubezpieczenia zdrowotne z parametrami opisującymi powszechny system zdrowotny w modelu ubezpieczeń suplementarnych oraz komplementarnych.
przekazane są teoretyczne implikacje rozwoju rynku dodatkowych ubezpieczeń zdrowotnych spowodowane wprowadzeniem każdego z tych systemów; wykazane zostało,pokaźniejsze szanse rozwoju ma system komplementarnych ubezpieczeń zdrowotnych.
Opinie i recenzje użytkowników
Dodaj opinie lub recenzję dla Teoria popytu na samoubezpieczenie. Twój komentarz zostanie wyświetlony po moderacji.