Czerwień niebieskiego jeruzalem (Marko Rupnik)

Dlaczego sztuka przeszła z sanktuariów do galerii? Jaka jest jej droga pojednania z wiarą? Czy pustka postępowych kościołów przeszkadza im być ikonami Kościoła? Jakie wyzwania stają teraz przed sztuką liturgiczną? Jaka więź istnieje pomiędzy życiem w Duchu, życiem liturgicznym, a językiem artystycznym. Czy jedyną drogą powrotu sztuki sakralnej na Zachodzie jest spotkanie ze Wschodem?

Na te i inne pytania odpowiada Marko I. Rupnik w rozmowie z Natašą Govekar. Przekonuje, iż w czasach, kiedy chrześcijaństwo Europy zdaje się przeżywać kryzys, a Kościół poszukuje nowych form ewangelizacji, poprawnie pojęta sztuka sakralna może stać się unikatową przestrzenią doświadczania Boga i spotkania z człowiekiem.

Sztuka Rupnika określana jest przez krytyków jako „teologia chrześcijańska w bizantyjskich formach”. Proponowana poprzez niego ikonografia, która wypełniła przestrzeń architektoniczną wielu świątyń, przedstawia mowę obrazów zrozumiałą nie tylko na Wschodzie,jeszcze na Zachodzie. Można więc powiedzieć, że to swoista sztuka ekumeniczna, która posługuje się językiem rozumianym poprzez wszelkich wierzących w Chrystusa, bez względu na przynależność konfesyjną.