Diable eliksiry (Ernst Theodor Amadeus Hoffmann)

Powieść jest fikcyjną autobiografią. Urodzony w Świętej Lipce Protagonista Medard, po okresie szczęśliwego dzieciństwa, wstępuje do klasztoru. Napotyka na swej drodze dużo spokrewnionych z nim osób, sam jednak z początku nie jest tego świadom.

Dorasta za jego murami, a ponieważ podąża ścieżką powołania w sposób wzorowy, dostępuje zaszczytu sprawowania dwóch ważnych funkcji: zarządza komnatą z relikwiami, w której podług legendy spisanej przez św.

Antoniego, znajdują się diable eliksiry,, a także początkuje głosić kazania. Jego talent oratorski sprowadza go jednak na złą drogę. Pewnego razu oświadcza, iż sam jest św. Antonim, wskutek czego traci przytomność i swój dar.

momentalnie go jednak odzyskuje, pijąc z butelek diablich eliksirów. Kiedy młoda kobieta imieniem Aurelie, łudząco przypominająca św. Rozalię, zwierza mu się z miłości do niego, Medard postanawia opuścić klasztor.

Przeor, który spostrzega niepokój mnicha, wysyła go w podróż do Włoch. W trakcie swojej wyprawy spotyka mężczyznę, śpiącego w pobliżu przepaści i zagrożonego upadkiem w otchłań. Gdy mnich próbuje go zbudzić, ten wpada w przerażenie i spada.

przez pomyłkę wszyscy biorą Medarda za owego nieszczęśnika, dzięki czemu zostaje on przyjęty do zamku jako książę Viktorin. Tam jest uwikłany w związek z macochą Aurelii, Euphemią... (za Wikipedią) A by się dowiedzieć, jak się potoczyły dalsze dzieje naszego bohatera, należy przeczytać książkę.

I będzie to niezaprzeczalnie dobra i przyjemna lektura. Polecamy! Przeł. Ludwik Eminowicz