Bóg marnotrawny. kłamca. tom 2 (Sine Qua Non)

Zapomnianym bogom pozostaje tylko wiara w anielskie błędy

Barcelona, Arktyka, Nowy Jork, Góry Skaliste w Kolorado – marnotrawny bóg wikingów, pan kłamstwa Loki wyrusza na sześć kolejnych wypraw, a wyzwaniem dla jego sprytu stają się kolejne mityczne stwory zrodzone z ludzkiej wiary, wyobraźni i strachu.

Kłamca jak za każdym razem gra nie fair, lecz na jaw wychodzi, że nie tylko on jeden. Intencje Archaniołów, dla których pracuje, dodatkowo nie są i nigdy nie były czyste.

Nadszedł czas, by Loki wybrał stronę, po której chce stanąć...

Jakub jest jak dobre francuskie cabernet sauvignon. Daje dużą przyjemność z obcowania, zaskakuje finiszem, ale nade wszystko daje gwarancję nadzwyczajnej jakości. Od lat jestem fanem literackiej winnicy Jakuba.

Jacek Rozenek

Czas leci, my się starzejemy, robimy się leniwi, a Kuba wciąż doskonali swoje pióro. Zazdroszczę gówniarzowi tej pasji…

Jeśli myśleliście iż Kłamca 2 był korzystny, to przejrzyjcie, jak fantastyczny jest jego upgrade! Polecam!

Michał Pałubski, Formacja Chatelet, Grupa Brothells

BIOGRAM

Jakub Ćwiek

Człowiek, który nie potrafi usiedzieć w miejscu. Pisarz, komik stand-upowy, publicysta, podróżnik. Autor ponad dwudziestu książek, a także licznych opowiadań, słuchowisk, artykułów, sztuk teatralnych i scenariuszy. Najszczególniej znany ze stworzenia uniwersum Kłamcy, do którego właśnie powraca, wydając „wersję reżyserską”. Rozwija też konsekwentnie światy, w których prym wiodą Chłopcy – dorośli pomagierzy Piotrusia mężczyzny – czy polscy superbohaterowie Zawisza Czarny i Dreszcz.

OD AUTORA

za każdym razem mnie bawi, gdy spotykam kogoś, kto mówi mi: ja nie czytam fantastyki, lecz w Kłamcy jest coś takiego, że wchłonąłem od razu! I oczywiście, że jest! Kiedy inspirujesz się najlepszymi, a do tego dokładasz dawkę szczerej, może nieco szurniętej pasji i dużo pracy, to musi przynieść efekt!

Umówmy się – to nie będzie najlepsza książka czy proces, jaki przeczytasz w życiu. Ale jeżeli jest w Tobie szczerość popkulturowego dzieciaka, który klaszcze w dłonie, ilekroć Bruce Willis w Szklanej pułapce mówi „Ypikayey”, jeżeli próbowałeś kiedyś stepować w deszczu do słów Deszczowej piosenki i płaczesz za każdym razem, gdy Terminator tonie w kadzi z płynnym metalem – będziesz się bawił co najmniej szczególnie prawidłowo. A potem przyjdziesz i powiesz: „Ja nie czytam fantastyki, ale…” i pogadamy sobie o szpagatach Van Damme’a i nigdy nieprzemijającej urodzie Michelle Pfeiffer.