Lubonie. powieść z x wieku (Józef Ignacy Kraszewski)

Jest rok 964. Nieopodal Gniezna do dworu należącego do rodu Luboniów niespodziewanie powraca z niewoli niemieckiej Włast, syn zamożnego władyki. Nikt nie wie, iż ukrywa pewną tajemnicę. Jest bowiem chrześcijańskim duchownym, który przybrał imię Matia. Dowiaduje się o tym władca Państwa Polan, książę Mieszko, na którego dworze panują obyczaje pogańskie. Docierają tam jednak wieści o potędze kneziów i panów, którzy się ochrzcili. Ci zaś uchodzą za zdrajców i niemieckich przyjaciół, a lud, nie dowierzając im, stroni od nich i czyha tylko, aby się ich pozbyć. Książę Polan także nie okazuje ochoty do nawrócenia. Tymczasem na ziemie polskie przybywa księżniczka czeska Dobrawa. Mieszko ją poślubia i przyjmuje chrzest. Wypowiada potajemnie wojnę starej wierze i inicjuje długofalowy cykl chrystianizacji swego państwa. Pomaga mu w tym ojciec Matia...

„Ta książka uświadamia, że Chrzest Polski to nie tylko suchy fakt historyczny, lecz głęboki i nieprzystępny cykl. Pióro Kraszewskiego nadało niezwykłego klimatu początkom chrystianizacji narodu polskiego. Nieufność pogańskiego ludu

i strach przed nowością, a z drugiej strony chęć poznania tego, co nieznane

i zagadkowe. Bardzo barwna i optymistyczna powieść, którą można polecić nie tylko miłośnikom historii. Postaci, równocześnie autentyczne, jak i fikcyjne, są pełne kolorytu i charakteru. Jak to u Kraszewskiego”.

Aneta Kwaśniewska, „Książki w eterze”, radiozamosc.pl