Józef polikarp brudziński (1874-1917) (Tadeusz P. Rutkowski)

Biografia Józefa Polikarpa Brudzińskiego (1874–1917) – wybitnego lekarza, działacza politycznego i społecznego oraz pierwszego rektora Uniwersytetu Warszawskiego po odrodzeniu uczelni w 1915 roku. Niedługie, trwające zaledwie 43 lata, życie Józefa Brudzińskiego było wypełnione intensywną działalnością na wielu polach.

Po studiach medycznych w Dorpacie i Moskwie specjalizował się w pediatrii. Był organizatorem i lekarzem naczelnym szpitala Anny Marii w Łodzi (1903–1910) oraz szpitala im. Karola i Marii w Warszawie (od 1913 r.).

Prowadził badania najczęściej w zakresie patologii przewodu pokarmowego u dzieci i neurologii dziecięcej. Światową sławę zyskał dzięki pracom nad zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych (tzw. Objaw Brudzińskiego).

Po wybuchu I wojny światowej i wycofaniu się Rosjan z Warszawy zaangażował się konkretnie w działania na rzecz polonizacji Uniwersytetu Warszawskiego, a 13 października 1915 r. Został wybrany na rektora tej uczelni.

W 1916 r. Pełnił także funkcję przewodniczącego Rady miasta Warszawy. Przypadająca w 2017 roku setna rocznica śmierci Józefa Polikarpa Brudzińskiego jest dobrą okazją do przybliżenia jego dokonań szerszemu odbiorcy.

A biography of Józef Polikarp Brudziński (1874–1917) – an outstanding physician, political and social activist and rector of the University of Warsaw. Brudziński specialized in pediatrics and neurology.

He gained worldwide fame thanks to his work on meningitis (the so-called Brudziński’s sign). After the outbreak of World War I, he was involved in the reestablishment of the Polish university in Warsaw, and was appointed its rector.

In 1916 he was also the chairman of the Warsaw City Council.