Człowiek w obliczu kresu życia (Sławomir Przybyliński, Beata Antoszewska)

Oddajemy do rąk czytelników publikację dotyczącą szeroko pojętego zagadnienia śmierci pt. Człowieka w obliczu kresu życia – studia interdyscyplinarne. Mamy w zamiarze dostarczyć opracowanie, które w trzech rozmiarach zarysowuje eksponowane zagadnienie, tj.

Współczesne zainteresowania śmiercią – w stronę egzystencjalnej przepaści, Myślenie nieprzystępne,potrzebne – cenne doświadczenia śmierci, Śmierć społeczna – nieposkromione myśli o unicestwieniu. W zależności od rozmiaru mówimy m.in.

o kwestii związanej z odchodzeniem, odejściem, końcem i wiarą w to, że „życie ludzkie się jeszcze nie kończy". W tekstach wyłania się walka o życie, ważne jest bowiem to, by je dogonić, nadać mu sens, nową jakość – zwłaszcza w ostatnich dniach, chwilach zanim odejdzie z ostatnim oddechem.

Ilustruje się równocześnie doświadczanie śmierci widzianej z zróżnicowanych perspektyw i wyrażonej w ignorancji, spychaniu na margines społecznego funkcjonowania jednocześnie problemów, jak i osób z nimi się zmagających, piętnowaniu zjawisk będących udziałem człowieka wówczas, kiedy żyje.

Możnawyszczególnić, iż jest to uśmiercanie za życia. Ten rozmiar ma na celu przywołać refleksję i mądrość, która spowoduje pragnienie otwarcia się na życie, innego spojrzenia na nie. Zarysowane rozmiary związane są z uczeniem się na nowo każdego etapu życia zbliżającego nas do śmierci.

Może być to zmaganie ze śmiertelną chorobą kogoś bliskiego, swoją, towarzyszenie komuś w odchodzeniu oraz zmiana myślenia i redefiniowania zjawisk zepchniętych na margines – kres życia. Może to być w końcu i nowy sposób rozumienia, udzielania pomocy, otwierania drzwi przed tymi, którzy tak jak inni zasługują na takie samo życie ze względu na jego osobowy rozmiar i nadaną każdemu bez wyjątku godność.

Holistycznie rzecz ujmując, należy nadmienić,bez dwóch zdań ukazane teksty nie są przygodnie przypasowane,mają wspólny mianownik o wektorze rozważań skoncentrowanych na krańcach egzystencjalnego tchnienia.

Kreślone w książce słowa dookreślają i wypełniają niniejszy dyskurs, powodując – jak należy mniemać – skomplikowane myśli i refleksje o przemijaniu i doczesności. Instynkt życia oraz konstruowanie ścieżki własnego rozwoju, a także sam fakt codziennego funkcjonowania, rozniecają uzasadnione obawy istotnie w kontekście nurtu ziemskiego bytowania o to, co wydarzy się jutro, jak potoczy się moje życie.

Lokując nasze dysputy w takiej problematyce, pomimo jej ciężaru egzystencjonalnego liczymy, iż staną się one zachętą do naukowego namysłu. Polecamy niniejszą lekturę z nadzieją na życzliwe przyjęcie i pozytywny odbiór.