Żyjemy jeno w snach o sobie (Novae Res)

Bo z miłości powstają kłamstwa perfekcyjne

Pochodzenie człowieka nie musi determinować jego życia. Jednak Helena, bohaterka książki, myśli i czuje inaczej. Dlatego postanawia stworzyć siebie na nowo. Wymyślić sobie tożsamość, która pozwoli jej zrzucić brzemię nieślubnego dziecka z nieznacznej wsi. Jej życie powoli staje się mistyfikacją. Nawet najbliżsi nie wiedzą, co jest prawdą, co pozorem, a co kłamstwem. Helena wcale nie czuje się korzystnie ze swoimi tajemnicami, ale wie jedno: pragnie umrzeć jako ktoś ulepszony.

„Żyjemy jeno w snach o sobie” to powieść o wojnie i powojennej odbudowie Polski, będących tłem wyjątkowo poruszającej historii kobiety, która chciała udoskonalonego życia bez piętna i pogardy w oczach innych ludzi. Opowieść wnuczki o przeżyciach i wspomnieniach babci chwyta za serce i na długo pozostaje w pamięci... To książka, którą musisz przeczytać...

Michalina Foremska, www.papierowybluszcz.blog.pl

Niesamowicie absorbująca fabuła, oryginalny sposób narracji i uniwersalizm powieści powodują, że obok takiego debiutu nie sposób przejść obojętnie.

Patryk Podiuk, Patryk i książki


Nie sądziłam, że ta historia wywoła we mnie tyle melancholii i refleksji w temacie złożoności ludzkiej natury. Przy zgłębianiu losów Heleny trudno bowiem zapanować nad wzruszeniem i myślami o bezlitosnej nieodwołalności raz powziętych decyzji. To opowieść, przy której nie można powstrzymać napływających do oczu łez.

Wioleta Sadowska, www.subiektywnieoksiazkach.pl


Nietuzinkowa i poruszająca powieść, która już od pierwszych stron wciąga do świata mistyfikacji. "Żyjemy jeno w snach o sobie" to dojrzała powieść o ludzkich słabościach, która skłania do myślenia i zapada w pamięć na długi czas.

Beata Moskwa, thievingbooks.blogspot.com

Beata Bużan

Autorka jest nauczycielką, podróżniczką, obserwatorką życia. Uczy języków obcych. Wierzy, że tajemnica porozumienia międzyludzkiego ukryta jest nie tylko w uważności na słowa, rozmówcę, ale także w umiejętności wyrażenia swych myśli. Pomimo że jest gadułą, to potrafi usłyszeć to, co pozostaje niewypowiedziane. Dlatego podpowiada swym uczniom, jak, kiedy i dlaczego należy mówić.
Pewnego dnia, obserwując przyrodę, zorientowała się, iż pośpiech w życiu codziennym pozbawia ją mnóstwa przyjemności. Praca na kilku etatach pozwala spełnić tylko niektóre marzenia. Z kolei jej największe pragnienia, z odległej czasoprzestrzeni, wymagają typowo zwolnienia tempa.
Zatem zwolniła… Zrezygnowała z pracy na akord, usiadła przy biurku i zaczęła pisać. Dzięki czemu oddycha głęboko, a czytelnicy mają okazję zajrzeć do innego świata.