Teatr elżbietański, AZ#38683ABEEB/DL-ebwm/pdf (Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego)

W książce zamieszczono dokładnie dobrane teksty dotyczące teatru elżbietańskiego - jego relacji do polityki i władzy, kulturowego aspektu wykonawstwa, problemu techniki inscenizacji - ujawniające zasobność możliwości poetyki kulturowej. Ich autorami są najwybitniejsi światowi szekspirolodzy i znawcy angielskiego teatru renesansowego: Steven Mullaney, Robert Weimann, Stephen Orgel, Linda Phyllis Austern, Philip Armstrong, Louis Montrose, Andrew Gurr i Mariko Ichikawa. Teksty te zaskakują wizją teatru elżbietańskiego, a także dramaturgii, ujętą w różnorodnych kontekstach kulturowych, i zawierają prekursorskie wnioski badawcze. Prezentowana antologia burzy bowiem stereotypowe przekonania o tym teatrze i wyobrażenia na jego temat, otwiera przed czytelnikiem świat dotąd nieznany albo niedostępny. Na tle dotychczasowych publikacji Teatr elżbietański ma absolutnie nowatorski rozmiar i wprowadza nowe wątki do dotychczasowego stanu naszej wiedzy o teatrze angielskim XVI-XVII wieku. Seria wydawnicza Poetyka kulturowa teatru ukazuje omówienia najmocniej wyrazistych kulturowych formacji teatralnych, wydane w autorsko opracowanych wyborach z prac poświęconych danej epoce. Tomy przedstawiające się w kolekcji odnoszą się do tych momentów w historii, w których praktyka teatralna wysuwała się przed inne systemy reprezentacji i stawała się podstawową busolą orientowania się w świecie. Zawierają refleksję na temat współzależności zachodzących pomiędzy teatrem a jego otoczeniem społecznym, skupiając się na tych samych aspektach, nienaruszalnie związanych z praktyką teatralną: polityce, ekonomii, relacji władzy, przestrzeni, płci itp. Nieuchronnie prowadzi to do odkrycia miejskiego i politycznego wymiaru teatru. Jedynie w mieście bowiem występuje takie zagęszczenie czasoprzestrzeni, iż z morza kultury wyłaniają się nie tylko teatralne wyspy, lecz całe ich archipelagi: Ateny V wieku, XIII-wieczne Arras, XVI-wieczny Londyn, XVII-wieczny Paryż, Warszawa Stanisławowska... W mieście wielość konkurencyjnych ośrodków władzy daje teatrowi w połączeniu z jego elastycznością, a choćby pewnym wariantym wyrachowania czy koniunkturalizmu, możliwość stania się alternatywnym autorytetem kulturowym o całkowicie nowej, nieklasycznej strukturze, odmiennych źródłach i priorytetach, w miejsce obowiązującej ortodoksji proponującym całkowitą niuansów i odcieni heterodoksję, która rekonfiguruje i dekonstruuje kulturowe pole zmysłowości, społeczne sensorium.