Drogi duchowe katolicyzmu polskiego xvii wieku. tom vii (Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego)

Zawarte w tomie rozprawy przedstawiają związki katolicyzmu polskiego z formacjami duchowymi wykształconymi na gruncie kultur europejskich. Dowodzą otwartości polskich środowisk religijnych na nowe inspiracje, weryfikują tezę o dominujących w dobie potrydenckiej tendencjach izolacjonistycznych i prymitywizacji kultu. Na tle relacji europejskich katolicyzmu Rzeczypospolitej jawi się pluralizm kultury duchowej XVII wieku. Czytelne stają się także działania zmierzające do adaptacji i naturalizacji nowych form, jak jeszcze próby przekształcenia, zgodnie z duchem czasu, dziedziczonych modeli (tradycyjnej religijności powszechnej i humanizmu renesansowego) i realizacji inicjatyw własnych (jak duchowość Stanisława Papczyńskiego). Dwunastotomowa linia monografii "Kultura Pierwszej Rzeczypospolitej w dialogu z Europą. Hermeneutyka wartości" przedstawia dziedzictwo kulturowe XV-XVIII wieku jako nierozłączną, ale oryginalną część kultury europejskiej. Celem badawczym jest rozpoznanie dróg i form obustronnej transmisji wartości estetycznych, politycznych i religijnych, a także ukazanie w szerokim, multilateralnym kontekście porównawczym oryginalnej struktury aksjologicznej kultury polskiej epok dawnych. Teksty kultury są badane w perspektywie wewnętrznej jako zapisy aktów ukierunkowanych na rozumienie wartości, a w perspektywie zewnętrznej jako wypowiedzi włączające się w europejskie dyskusje literacko-estetyczne, polityczne i religijne. W energicznym dialogu kultura Rzeczypospolitej przejawia nie tylko chłonność na świeże idee, lecz także kreatywność i dynamikę działania na obszarze Europy.